Portugese jaarwisseling

In Nederland is het nog steeds normaal dat particulieren met de jaarwisseling voor een vermogen aan vuurwerk de lucht inknallen. De overlast die het veroorzaakt is enorm: bange kinderen, ouderen en dieren; je zal maar een rieten dak hebben; thuisknutselaars die gewond raken of erger; dagen vantevoren al beginnen met afsteken; steeds meer illegaal vuurwerk. Op nieuwjaarsdag mogen gemeentes opdraaien voor het schoonmaakwerk, want dat doe je dus als afsteker echt niet zelf. Het heeft dus eigenlijk alleen maar nadelen.

Koe - 5

Het einde nadert: ik heb nu 5 patroonbladen van m'n koe af. Nog eentje, en dan is het klaar. 
Het gaat nu niet zo snel. Het is winter, veel minder daglicht, en dan lukt het me niet zo goed meer. En zonder leesbril al helemaal niet... zucht...
Hoe dan ook, ik denk nog een paar maanden nodig te hebben.
Kan ik intussen gaan verzinnen wat ik daarna 's zal gaan doen!

Wild

We vinden het altijd wel lekker om aan het eind van het jaar 's een paar keer wild te eten, een lekker gerecht met hert, zwijn, haas, fazant, noem het maar op. In Nederland is dat geen enkel probleem: je gaat naar de poelier en haalt een stuk haar- of vederwild.

Ho ho ho!

Haardonatie

Wij zijn supertrots op ons nichtje Esmee!
Ze heeft heel lang haar haar laten groeien, want ze wilde het graag doneren aan Kika, zodat die er pruiken voor kinderen met kanker van kunnen maken.
Vandaag was het zo ver. Moet je zien wat een lange staart! 
Wat een goeie daad, daar heeft Esmee een ziek kind heel blij mee gemaakt.

Vuurpijlen

Altijd weer een vrolijk gezicht in de herfst, de mooie bloemen van de Kniphofia, oftewel de vuurpijl.

Het betere jatwerk

Stel: je ontmoet mensen, die bezig zijn met het opstarten van een nieuw project: vakantie-accommodatie. Dan heb je een gemeenschappelijk onderwerp, en komt het al snel op ervaringen, websites, etc. Ze willen het goed aanpakken: goeie inrichting, professionele website. Maar hoe schrijf je nou een beetje goede teksten. Om ze te helpen verwijs je ze naar je eigen website voor inspiratie. Zo doet iedereen dat toch, goed rondkijken bij andere verhuurders om ideeën op te doen, waarna je je eigen verhaal schrijft?

Stel dat je er dan achter komt dat ze jouw algemene voorwaarden nagenoeg letterlijk hebben overgenomen. Wat doe je dan? Netjes melden dat dat niet de bedoeling was, en zeggen dat wat jou betreft inspiratie opdoen iets anders is dan zonder het te vragen of te melden teksten kopiëren? Dat dit allesbehalve professioneel gedrag is?

Stel dat ze dan zeggen dat ze hun eigen teksten zullen schrijven, maar dat vervolgens nooit doen.

Ben je dan een ervaring rijker en een illusie armer?

K-k-koud

Toen we 3 jaar geleden in Portugal aankwamen, was het eind oktober. Ons eigen huis was nog niet klaar, tussen trokken we tijdelijk in een van de Casas Fruta huisjes. Het weer was prima, lekker temperatuurtje overdag, de zon scheen. Een groot deel van onze kleding zat nog in de verhuiswagen, maar gelukkig hadden we nog wat luchtige kleding in de auto gepropt. Dus hesen we ons in t-shirts en waren we zo’n beetje de hele dag buiten. De buren, die al een aantal jaar eerder Nederland hadden verruild voor Portugal, verklaarden ons voor gek. Ze vonden het al aardig koud, liepen in truien, en aan het eind van de middag sjouwden ze stapels hout hun huis in om de houtkachel brandend te houden. Dat vonden we zo overdreven, beetje aanstellers hoor, zo koud was het toch nog niet?

Nu, 3 jaar later, zitten wij temperatuurtechnisch op een heel ander niveau dan toen. Als de zon niet schijnt vinden we het koud, en helemaal als het dan ook nog eens waait. Als we mensen in t-shirts zien lopen verklaren we die meteen voor gek, dat moeten wel toeristen zijn. We hebben truien en sloffen aan, en sjouwen stapels hout naar de woonkamer om de houtkachel goed brandend te houden.

Hoort dat nou ook bij integratie, je temperatuurgrenzen verleggen?

Knipperdeknip

Ongeveer de eerste 20 jaar van mijn leven was ik een fanatiek nagelbijter. Ik vond altijd wel ergens een stukje nagel dat nodig afgebeten moest worden. En kon ik aan mijn vingers echt niks meer vinden, dan ging ik rustig door met mijn teennagels (toen kon ik dat nog...).
Maar ja, ik werd secretaresse, en het verhaal ging dat secretaresses de hele dag niets anders deden dan nagels vijlen en lakken. Maar er viel bij mij niks te vijlen en te lakken, en die afgekloven stompjes waren niet bepaald fraai, dus deed ik mijn best om te stoppen met nagelbijten. Het lukte me, maar ik viel weer in mijn oude gewoontes als ik ook maar een klein haaltje aan een nagel had.
In de loop der jaren leerde ik dat ook af, sterker nog: ik wilde lange nagels, het andere uiterste dus. Dat viel niet mee, ik had slappe nagels, en met al dat tuinieren en klussen wilde er ook nog wel eens eentje afscheuren. Geen punt, ik ging gewoon nagelverharder smeren. Chemische troep, het stinkt, je krijgt er tranen van in je ogen, en als je een wondje aan je vinger hebt doet het best pijn. Maar ja, wie mooi wil zijn en zo...
Na een weekendje werken op mijn volkstuin, bij voorkeur zonder handschoenen, zagen mijn nagels er niet meer uit. Dus zat ik op zondagavond de boel weer strak in de lak te zetten, zodat ik op maandag weer netjes op kantoor verscheen.

Hoe anders is dat tegenwoordig. Sinds onze emigratie heb ik geloof ik nog 2 keer mijn nagels gelakt. Mijn hele regiment toffe kleurtjes is teruggebracht tot 2, voor die enkele keer dat ik er zomers aan denk mijn teennagels te kleuren.
En of het komt door meer zon, meer buiten zijn, en/of nog iets anders, ik weet het niet, maar die vieze nagelverharder kon overboord. Mijn nagels zijn tegenwoordig heel stevig, en groeien als kool. Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, is dat ik nu zeker elke 2 weken mijn nagels moet knippen omdat ze anders te lang worden. Echt! Nou moet ik eerlijk bekennen dat lange nagels inmiddels niet meer zo gewenst zijn, veel te onhandig, dus heb ik ze een stuk korter dan een paar jaar geleden. Maar toch, nagels knippen, ik had het nooit verwacht!

Casa Limão baixa

Casa Limão, het huis dat we eind april kochten (zie het blogje hierover), heeft een boven- en een benedenverdieping. De bovenverdieping, Casa Limão cima, is eerder dit jaar al tot vakantiehuis omgetoverd, en is afgelopen zomer al verhuurd.

De benedenverdieping bestond tot voor kort uit een garage en een bergkamer. Afgelopen week is daar verandering in gekomen, want de verbouwing is inmiddels begonnen. Ongelooflijk wat een werk er al verzet is! De muren voor badkamer en toilet staan er inmiddels, en er zit een groot gat in de buitenmuur waar het badkamerraam komt. In de slaapkamer zit een groot gat in de muur waar de ingebouwde kledingkast gaat komen. In de woonkamer zit ook een gat in de buitenmuur, daarin komen glasblokken voor nog meer licht. Overal zitten sleuven in de muur voor elektriciteitsleidingen. De garagedeur wordt vervangen door ramen en deur.

Het eindresultaat zal een mooi en comfortabel appartement zijn voor 2 volwassenen (en eventueel 1-2 kinderen). 
De indeling van het huis: een slaapkamer met een 2-persoonsbed, een badkamer met douche en wastafel, en een apart toilet. Een woonkamer zithoek met slaapbank, eethoek en open keuken. De keuken zal, net als in de andere huizen, van alle gemakken voorzien zijn. Op het grote terras uiteraard een buitentafel met stoelen, en een barbecue mag daarbij niet ontbreken.

Via de binnentrap, met boven- en onderaan een afsluitbare deur, kunnen de 2 woningen met elkaar worden verbonden. Hierdoor is het mogelijk het gehele huis te huren voor groepen tot 8 à 10 personen.

Casa Limão cima is vanaf april 2014 te huur. Interesse? Reserveren kan nu al!

Wat de immigrant niet kent...

Op het gebied van vlees zijn we in Nederland niks meer gewend. Slechts bepaalde delen van een dier worden verwerkt tot consumentenprodukten, de rest wordt tot diervoer verwerkt of gaat de afvalbak in. En het lijkt er op dat het steeds erger wordt. Kon je zo’n 5 jaar geleden bijvoorbeeld nog lever krijgen bij de slager, nu halen de meeste mensen daar hun neus voor op en is het inmiddels slecht verkrijgbaar.

Hoe anders is dat in Portugal. Hier is men nog steeds gewend alle onderdelen van een dier te eten. Er wordt zowat niets weggegooid. Natuurlijk liggen er in de supermarkt de vertrouwde pakjes met kipfilet en karbonades, maar je moet niet gek opkijken als daar allemaal voor ons Hollanders onbekende dingen tussen liggen. Om maar eens wat te noemen: kalfshoefjes, varkenstong, stierenklootjes, pens, kippenklauwtjes, niertjes, varkensstaarten en –oren.

Als je aan een Portugees vertelt dat dergelijke dierenonderdelen in Nederland tot diervoer wordt verwerkt, staan ze je aan te kijken alsof je een grapje maakt. Dat kun je toch niet menen? Dat is allemaal goed eten! Geven ze in Nederland echt pens aan de hond? Wat zonde zeg, dat is zo lekker, dat geef je toch niet aan je hond?

Coniferen

Jarenlang vonden we coniferen zó 1980, dat ging je toch niet in je tuin zetten. Maar eigenlijk vinden we de coniferenborder bij Casas Fruta best mooi, zeker nu alles tot een behoorlijk formaat gegroeid is, tegen de rustieke ondergrond van boomschorssnippers.
We besloten zelfs tot de aanleg van een coniferenborder bij ons huis. Het moet niet gekker worden! Men neme 40 m2 antiworteldoek, zelfgestekte coniferen, aangevuld met jonge coniferen uit het plantencentrum. Haal een paar naaldbomen om en zaag de stam in heel veel plakken. Ga vervolgens een weekje dennetakken snipperen, en dan ziet het er ongeveer zo uit:

Het is allemaal nog heel vers. De gesnipperde takken/naalden moeten nog verkleuren, net als de plakken hout, en de plantjes moeten nog flink groeien. Maar dat komt vast allemaal goed! Voorlopig zijn we al erg blij met het resultaat.

Opgeruimd staat netjes

Hoe het er uitziet als in het hoogseizoen de wekelijkse vakantiewas in de kelder ligt heb ik al eens laten zien (Stilleven In Katoen). Nu het vakantieseizoen bijna ten einde is, ligt nagenoeg alles netjes gewassen en gestreken in de rekken. Je zou bijna gaan denken dat alles hier in huis zo netjes is ;-)

Brandgevaar

Veiligheid boven alles, en omdat het stookseizoen weer bijna aanbreekt hebben we laatst de schoorsteen geveegd. 
De schoorsteen loopt vanaf de haard recht omhoog, maakt boven het verlaagde plafond een knik, en eindigt dan via nog een recht stuk in de schoorsteen op het dak. Dus toen we tijdens het vegen vuil bovenop het verlaagde plafond hoorden vallen voelden we nattigheid. Vooral omdat we al een hele tijd twijfelden aan de kwaliteit van de verbinding tussen de 2 pijpen.
De aannemer werd via-via benaderd, het huis is nog geen 3 jaar oud en er zit 5 jaar garantie op, dus hij zou het moeten repareren. Hij zit echter niet te wachten op werk waar hij niet voor betaald wordt, dus het kost wat moeite. We hebben al eerder veel moeite gehad om hem zover te krijgen dat hij een garantiereparatie kwam uitvoeren, dus we hadden er weinig vertrouwen dat hij op korte termijn zou verschijnen. 
Eerder deze week was ons geduld op, en is Geert aan de slag gegaan (o wat ben ik toch blij met zo'n superhandige man). Nadat hij een gat in het verlaagde plafond had gemaakt en met een zaklamp omhoog scheen was meteen duidelijk dat er een flink gat in de verbinding zat. Gezien het gebruikte materiaal, flexibele aluminium buis die normaal gesproken alleen voor geisers en afzuigkappen worden gebruikt, was het geen wonder dat er een enorm gat in was ontstaan. Een erg gevaarlijke situatie!
Hij moest er een paar keer voor op en neer naar een bouwmarkt, maar toen had Geert alle benodigde spullen en heeft hij de boel grondig gerepareerd. Na een dag was het klaar, en bij wijze van test hebben we 's-avonds een klein fikkie gestookt. Gelukkig ging alles goed, dus kunnen we straks met een gerust hart gaan stoken.
Nu alleen nog een oplossing bedenken voor dat gat in het plafond... En tot die tijd is het een fijn idee dat we de boel een poosje in de gaten kunnen houden... Better safe than sorry!

Nachtvlinder

Ik heb weer een mooie vlinder gevonden. Nou heb ik de ballen verstand van vlinders, maar gelukkig is daar internet. Ik heb uitgebreid gezocht, en het lijkt er op dat dit een Atlantarctia Tigrina is. 
Maar ik sta uiteraard open voor verbetering!

Van de regen in de plons

Na 3 maanden met in totaal 3 druppels regen, is het dan eindelijk gaan regenen. De afgelopen dagen kregen we eerst nog wat zachte buien, ik denk om aan het idee te wennen. Vandaag wordt het met bakken tegelijk naar beneden gesmeten.
Een mooie gelegenheid voor achterstallige administratie, eindelijk weer eens een boek lezen, dat soort dingen.
Intussen staan planten en bomen te genieten van al die lekkere regen, loopt de grijswaterput weer vol, staat het grasveld te juichen. Brandweerlieden in het hele land kunnen opgelucht ademhalen, want dit maakt voorlopig een eind aan al die bosbranden.

En als nou over een paar dagen de zon weer gewoon gaat schijnen ben ik dik tevreden!

Vreemde vogel

Gisterenmiddag vloog er ineens een vreemde vogel op het terras. Die hadden we hier nog niet eerder gezien. Het blijkt een rode patrijs te zijn. Hij heeft een poosje om zich heen zitten kijken, gekke geluidjes zitten maken, een poepje gedaan, en toen er nog eentje kwam overvliegen is hij erachteraan gegaan.

Op stap in eigen land

We zijn afgelopen week een paar dagen in Sesimbra geweest.

Sesimbra ligt ten zuiden van Lissabon, aan de zuidkant van het schiereiland van Setúbal.

Het is een leuk stadje, dat tegen een steile berg aan is gebouwd. Vele smalle straatjes en scherpe bochten, het is niet voor niets dat autoverkeer wordt ontmoedigd.

We hadden een comfortabel hotel geboekt, het Sana Sesimbra hotel, dat direct aan het strand ligt. We hadden een kamer met zeezicht, en vanaf ons balkonnetje hebben we uren genoten van het uitzicht.

Omdat het hotel zo strak aan zee staat, lijkt het net of je op een cruiseschip zit als je vanuit je kamer naar buiten kijkt, je ziet alleen maar zee. Op het dak van het hotel is een zwembad en zonneterras, ook daar heb je het cruiseschip gevoel.

De volgende dag zijn we op pad gegaan, richting Setúbal, een stad ten oosten van Sesimbra. De weg ernaartoe loopt door de Serra de Arrábida, een mooi natuurgebied. Vlak voor Setúbal zagen we een erg leuke picknickplek, en het was allang lunchtijd, dus zijn we doorgereden naar de stad en hebben we wat dingen voor de lunch gekocht. Daarna snel teruggereden naar die plek voor een heerlijke en relaxte picknick.

Vanaf die plek hadden we goed uitzicht op de punt van Tróia, een lang en smal schiereiland ten zuiden van Setúbal. Het oorspronkelijke plan was om in Setúbal met het pontje over te steken naar Tróia, maar vanuit de verte zagen we al dat een clubje projectontwikkelaars zich daar flink heeft uitgeleefd: grote hotels, resorts, echt niet mooi. Ons plan om ernaartoe te varen hebben we meteen laten vallen.

De stad Setúbal vonden wij niet bijzonder aantrekkelijk, een havenstad met weinig gezelligheid.

Op de terugweg naar het hotel hebben we nog een kleine tussenstop gemaakt bij Bacalhôa, een wijnproducent in het Azeitão wijngebied, waar we een paar dozen wijn hebben ingeslagen. Je moet van de gelegenheid gebruik maken, toch?

De volgende dag was ons verblijf in Sesimbra alweer voorbij. Op de terugweg naar huis zijn we nog naar het Freeport outlet center in Alcochete geweest. Als winkelen je hobby is kun je daar prima terecht! Wij houden niet zo van winkelen, dus na een uurtje hadden we het wel weer gezien. We zijn we via de Vasco da Gama brug terug naar Lissabon gereden, en vandaar weer naar huis.

Het was een heerlijk uitstapje, zeker weten dat we nog eens naar Sesimbra gaan!

Verhuurwebsites Blues

Om een zo hoog mogelijk bezetting van de vakantiehuizen te krijgen, is het belangrijk dat niet alleen je eigen website goed te vinden is, maar dat je ook op verschillende verhuurwebsites staat.

Al sinds de start van Casas Fruta deden we zaken met Belvilla. Een duur grapje, want zij vragen maar liefst 30% commissie per boeking.
Je zou denken dat zo’n bedrijf begrijpt dat het niet zou bestaan zonder huiseigenaren, en dat ze daarom “hun” huiseigenaren alle mogelijk service bieden. Maar dat is een misvatting. In de loop der tijd merkten we meerdere wijzigingen in de manier van werken, waarover we niet werden geïnformeerd. Dit irriteerde ons steeds meer.
 We waren al van plan het contract geen jaren meer te laten doorlopen, en in mei dit jaar kwam dat proces in een stroomversnelling terecht. We gaven onze prijzen voor 2014 door, en tot onze stomme verbazing kregen we bericht dat die niet werden geaccepteerd. Ons werd fijntjes medegedeeld dat wij niet zelf onze prijzen bepalen, maar dat Belvilla dat voor ons doet. Ik hoef niet uit te leggen dat alle alarmlichten en –toeters hier overuren hebben gedraaid!
Dat was voor ons de druppel, tot hier en niet verder. Einde verhaal, einde contract. 

Vervelende ervaring, maar we moesten vooruit.

Appelig

Ik voel me vandaag een beetje appelig. Dat zit zo:

Op ons land stonden veel oude appelbomen, de meesten dood maar een aantal was nog in leven. Ik heb ze 2,5 jaar geleden behoorlijk gesnoeid, en was benieuwd of ze die behandeling zouden overleven. Twee van die bomen hebben er even over moeten nadenken, maar dit jaar hingen er behoorlijk wat appels in. Met vreetschade, dat wel, de vogels eten 3 happen en beginnen dan gewoon aan de volgende appel. Beetje jammer... Gelukkig bleven er nog genoeg appels over, en ze waren al rijp dus heb ik ze deze week allemaal geplukt.

Bij Casa Limão staat ook een mooie appelboom. Al een paar jaar niet gesnoeid, maar dat weerhield hem er niet van een flinke oogst te produceren. Hier gelukkig geen vreetgrage vogeltjes, dus de pluk resulteerde in een grote mand die tot de rand toe vol met appels zat.

Gisteren heb ik ijverig de beschadigde exemplaren van de gave gescheiden. De gave exemplaren liggen nu in de kelder, daar hebben we de komende maanden een flinke klus aan om op te eten.
Met de beschadigde exemplaren ben ik vanmorgen aan de slag gegaan. Alles geschild, het grootste gedeelte tot appelmoes verwerkt, en uiteraard staat er inmiddels een verse appeltaart af te koelen.

Mmm, ik denk dat we zometeen thee met appeltaart gaan nuttigen!

De fik erin

Ik moet er nog niet aan denken, maar de keiharde realiteit is natuurlijk dat het over 2 maanden gewoon weer herfst is. En dat de kans groot is dat we dan weer dagelijks de houtkachel hebben branden. Niet leuk om aan te denken, het is nog zulk lekker weer, we lopen nog in t-shirt en kort broek.
Maar toch, als we een loofboom snoeien, of omhalen, sta ik ijverig alle bruikbare takken in stukjes te knippen. Dan kunnen ze goed drogen en kunnen we ze later als aanmaakhout voor de haard gebruiken.
Op zich geen vervelend klusje, totdat je bedenkt dat de tijd zo snel gaat, en dat er weer een tijd komt dat de korte broeken in de kast blijven, en de pantoffels eruit komen.
Ik ben er dus nog lang niet aan toe!

Gerookt

Erg blij zijn we met onze barbecue/oven/rookoven. We hebben er al van alles in gemaakt: pizza, brood, een hele lamspoot, gerookte kip, "gewoon" gebarbecued vlees en vis, noem het maar op. Vandaag kwam er een nieuw probeersel tevoorschijn: koudgerookte zalm. Inderdaad, net zo lekker als het er uitziet. Langskomen hoeft niet, we eten 'm zelf wel op!

Druk bezocht

Onze vlinderstruik wordt altijd erg druk bezocht. Heel veel mooie soorten vlinders, waarvan ik de meeste (nog) niet ken. De mooiste vind ik de koningspage en de koninginnepage. Die zijn zo mooi, en ze vliegen zo sierlijk. Kan er uren naar kijken, soms door een lens, zoals naar deze gewillig poserende koningspage.

Zoete passie

Voordat we eind 2010 naar Portugal verhuisden had ik flink geïnvesteerd in zaden, van allemaal leuke planten en bloemen die het, hopelijk, allemaal geweldig zouden doen in onze nieuwe tuin. 

Een van de zakjes bevatte zaden van de passiflora edulis, oftewel de passiebloem met eetbare vruchten. In het voorjaar van 2011 heb ik de zaadjes gezaaid, en al snel kwamen er piepkleine plantjes op. Die werden steeds groter, maar hoe groter ze werden hoe meer er dood gingen. Uiteindelijk had ik nog maar 1 exemplaar over. Ik vond het maar een raar ding, de bladeren leken helemaal niet op die van een passiebloem, en het zag er niet uit alsof hij het naar zijn zin had. Ik heb hem in het najaar van 2011 in de fruittuin geplant, met z'n voeten onder plastic en grind, tegen een lekker warme witte muur op het zuiden.

Ik verwachtte er niet veel van, dus ik was erg verbaasd toen de plant in het voorjaar van 2012 enorm begon te groeien. Al snel moest Geert draden tegen de muur spannen zodat ik al die lange slappe takken ergens langs kon leiden. In de loop van de zomer kwamen er zelfs bloemen in, die vervolgens veranderden in groene "eieren". De vruchten werden niet rijp, maar ik vond het al heel wat dat dat kleine zielige plantje zo enorm groot was geworden.

Afgelopen winter heb ik de plant gesnoeid, en al snel begonnen er nieuwe takken te ontstaan. Dit jaar zaten er al snel bloemen in, die al snel groene vruchten werden. 
Eergisteren zag ik dat de eerste vruchten bruin waren geworden, oftewel: rijp! Ik heb ze meteen geplukt, en uiteraard meteen doorgesneden. Met een lepeltje hebben we de pitjes eruit geschept en opgegeten. Heerlijk! Zo zoet, zo lekker! Wat ben ik toch blij met weer een succes in de tuin. Er hangen nog tientallen groene vruchten in de plant, ik kan niet wachten tot ze rijp zijn!

Heerlijk monster

Een jaar of wat geleden vierden we vakantie op Madeira. Bij het vakantiehuis stond een grote plant met opvallend gevormd blad, en onze gastvrouw legde ons uit dat de vruchten van deze plant eetbaar waren. De vrucht zag er vreemd uit, maar was onweerstaanbaar lekker! Ik hield de plant strak in de gaten, want bij de eerste tekenen van rijping van de volgende vrucht stond ik klaar om die eraf te halen.

Ik had geen idee van de naam van de plant, tot een tijdje terug. Het bleek een Monstera Deliciosa te zijn, oftewel de gatenplant, en je komt de plant ook op het Portugese vasteland soms tegen. Ik speurde elk plantencentrum af want uiteraard wilde ik er ook eentje, maar ik zag ze nergens.

Toen we eind april Casa Limão kochten was ik als een kind zo blij, niet alleen met het huis, maar ik had allang gezien dat tussen het onkruid, aan de rand van de vijver, een gatenplant stond! En ik werd nog blijer toen ik een kleiner exemplaar naast het huis vond. Want die was nog niet te groot om uit te graven en bij ons eigen huis neer te zetten. Hij staat hier nu op een lekker warm en beschut plekje, ik hoop natuurlijk dat hij ooit van die lekkere vruchten gaat produceren.

Het exemplaar bij Limão's vijver heeft me in ieder geval verrast, want hij staat in bloei. Ik ben heel benieuwd! Hopelijk is het hier warm genoeg om de vruchten te laten rijpen. Maar zelfs als dat niet gebeurt, ben ik nog steeds erg blij met m'n eigen gatenplanten!

Koe - 4

Het heeft even geduurd, ik had een poosje andere dingen te doen dus van borduren kwam het maar weinig.
Maar vandaag was dan eindelijk patroonblad 4 van mijn borduurkoe klaar. Nog 2 bladen te gaan!
Dat is overigens sneller gezegd dan uitgevoerd, ik meld me over een maand of wat wel weer als blad 5 af is ;-)

Weer in beeld

Zo, daar ben ik weer!

Het was nog even een klus, de tuin van Casa Limão. Gelukkig was ik met onkruid wieden net klaar toen het echt warm begon te worden (nu al 2 weken ruim 30 graden). 
Vorige week werd op de valreep nog 5 kuub schorssnippers bezorgd, die hebben we meteen in de tuin verwerkt. 
Plantjes planten met dit weer is echt niet handig, maar je wil toch dat het er een beetje leuk uitziet, dus toch die plantjes maar geplant. Die we vervolgens zeer regelmatig water moeten geven om ze in leven te houden. Tot nu toe is er maar eentje bezweken, dus dat valt reuze mee.
Eind van deze week komt er nog eens 5 kuub schorssnippers, waarmee we de al bestaande schorssnippervakken (leuk woord) gaan opfrissen, en dan is de tuin helemaal klaar.

Vorige week zijn we druk bezig geweest met poetsen, want sinds afgelopen zaterdag zijn alle huisjes bezet. Inderdaad, ook Casa Limão! We zijn heel benieuwd wat de eerste gasten ervan vinden.

De grote klussen zijn dus achter de rug, tijd om het weer even wat rustiger aan te doen. Heerlijk! Hopelijk levert dat ook meer blogjes op :-)

Afblijven!

Ineens was ik het zat. Ik zie telkens aardbeien-in-wording aan m'n planten zitten, maar als ik denk dat ze rijp zijn en ze wil gaan plukken zijn ze verdwenen. De vogels zijn me steeds voor! En dat is dus niet de bedoeling. Ze mogen er best een paar hebben, maar de rest wil ik gewoon zelf opeten. Dus heb ik vanmiddag een kwartiertje geknutseld, en voilà, een mooi kooitje over de aardbeien. Voortaan zijn ze alleen nog voor ons!

Lekker bezig

Het lukt me even niet om regelmatig een blogje te schrijven. Het zal niemand verbazen dat we lekker druk zijn met het verhuurklaar maken van Casa Limão. Water, elektriciteit en verzekering waren snel geregeld. De aannemer ging ook heel snel en voortvarend aan de slag.

Wij hebben er een paar bezoeken aan onze Zweedse vrienden in het blauw-gele pand op zitten. Alles wat je maar kan bedenken ligt klaar. De meubels zijn afgelopen week in elkaar gezet, met veel hulp van lieve vrienden.

De muren om het huis zijn klaar, en sinds gisteren stralend wit. Ook de woonkamer en keuken hebben een opfrisbeurt gekregen.

De terrasuitbreiding is klaar, en er staat zelfs al een mooie nieuwe barbecue op.

Vrijdag is er hard gewerkt om een zonnecollector op het dak te krijgen, en de installatie binnen te maken. Het is een groot zwaar ding, en ze zijn tot ’s-avonds laat bezig geweest om die zware tank op het dak te monteren. Dat dak ligt mooi op het zuiden, het komt dus wel goed met het warme water!

De vide en een slaapkamer zijn al helemaal gesopt, morgen verder met de rest. Je hebt echt eer van je werk, want het huis heeft 2 jaar leeggestaan dus je ziet precies waar je gebleven bent met poetsen.

Als dat allemaal klaar is, en er geen kerels meer door de tuin stampen, kan de tuin worden aangepakt. Het grove onkruid wieden is al gedaan met de bosmaaier, nu “alleen nog maar” de plekken waar dat niet ging met de hand schoonmaken. Er moet een verse laag schorssnippers komen, en een verse laag grind. Planten moeten worden gesnoeid, en er moeten nieuwe plantjes worden geplant.

Tussen de bedrijven door hebben we zelfs al een aantal reserveringen voor Casa Limão, in de komende zomervakantie is het huis nog maar enkele weken beschikbaar. 

Vanaf 29 juni is Casa Limão te huur, dus voor die tijd moet alles klaar zijn. We hebben er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken!

Meer Jazz Portugal

Sinds januari dit jaar maken Geert en ik deel uit van het organisatieteam van Meer Jazz Portugal. Dirk van Eck, een groot muziekliefhebber, speelde met het idee om maandelijks op zondagmiddag een jazz café te organiseren. Hij had al een mooie lokatie op het oog (de bar van het Sana Silver Coast hotel in Caldas da Rainha), hij kende al een aantal muzikanten, en een naam had hij ook al bedacht.

De organisatie is echter best een klus, en Dirk's lieftallige vrouw Lilian wilde best helpen maar dan bleef er nog best wat werk over. En het moet natuurlijk wel leuk blijven niewaar? Dus trok Dirk de stoute schoenen aan en vroeg aan Geert en mij of wij zin hadden om mee te helpen organiseren. Dat hadden we, dus dat was snel beklonken.

We moesten snel aan de bak, want tussen “ja” zeggen en het eerste zondagmiddag jazz café zaten slechts 2 weken. Een Facebook pagina was snel gemaakt, een website duurde iets langer, er moest een logo gemaakt, en dan moesten er ook nog posters en allerlei andere zaken worden bedacht. 

En hoe financieren we de boel, ook niet onbelangrijk. Dus werd er stevig nagedacht over een Friends- en een sponsor programma. 

De mails over al deze zaken vlogen over en weer, het was soms niet bij te houden!

Vanmiddag is alweer het vierde Meer Jazz Café! So far so good, het concept lijkt goed aan te slaan. Tot nu toe komen er elke maand behoorlijk wat mensen op af. We hebben al een aardig aantal Friends, en zelfs sponsorende bedrijven. Dat er elke maand andere muzikanten optreden helpt ook enorm, en het nieuws gaat snel want we worden zelfs al benaderd door muzikanten die ook willen komen spelen!

 
We zitten boordevol plannen. Hopelijk blijft het een succes, zodat we al onze plannen kunnen gaan uitvoeren!

Bonte kleuren

Toen wij nog in Nederland woonden hadden we voor Nederlandse begrippen best een aardige tuin, 5 bij 12 meter. Daar wilden we 2 terrassen en een pad in, en verder alleen planten. En dan niet zomaar alles door elkaar, nee! Dat werd veel te bont, en dat staat niet op zo’n beperkte oppervlakte. Een strak kleurschema, met alleen maar wit, blauw en roze. Nou vooruit, in de lente mochten gele narcissen ook wel. In de winter stierf alles af, en in het voorjaar zaten we de plantjes de grond uit te kijken.

Hoe anders is tuinieren in Portugal! De meeste planten blijven ook in de winter gezellig boven de grond, en sommigen bloeien zelfs in de winter gewoon door.

Alles wat je over planten in Nederland weet kun je het beste zo snel mogelijk vergeten, want hier is het (logisch natuurlijk) allemaal heel anders. Planten die je in Nederland in de winter naar binnen moet halen omdat ze anders de winter niet overleven, staan hier gewoon in de tuin en hebben nergens last van.

En met zoveel zon, op een veel grotere oppervlakte, ziet het er juist heel gezellig en vrolijk uit als je alle bloemkleuren gewoon door elkaar zet. Dus hebben we het strakke kleurschema overboord gegooid, en genieten we van alle mooie felgekleurde bloemen in de tuin!

Casas Fruta proudly presents: Casas Fruta 2

We gaan het huis aan de overkant van de weg kopen!

Casa Limão, zoals we het inmiddels hebben genoemd, is een prima huis, een jaar of 6 oud, en in goede staat.

De bovenverdieping is zo goed als direct verhuurbaar: de keuken is inclusief apparatuur, de badkamer is prima, en de 2 slaapkamers hebben elk een grote vaste kledingkast. Er is zelfs een mezzanine, waar nog eens 2 bedden kunnen staan. Dit appartement is vanaf 29 juni 2013 te huur.

De benedenverdieping bestaat nu nog uit een garage en een opslagruimte, na het vakantieseizoen 2013 gaan we die verbouwen tot een appartement met woonkamer met open keuken, badkamer en slaapkamer.

Beide appartementen zijn met elkaar verbonden door een binnentrap, dus als de benedenverdieping klaar is kan zelfs het hele huis door een groep van maximaal 10 personen worden gehuurd.

Op 30 april is de overdracht, en daarna gaan we aan de slag. Vooral buiten moet er werk worden gedaan. Het huis staat nu zo’n 2 jaar leeg, je kunt je wel een beeld vormen van hoe de tuin er nu uitziet: volledig overwoekerd! Daar kan ik me mooi op uitleven, om daar weer iets moois van te maken. Verder willen we het terras vergroten, een muur om de tuin, en nog wat van die dingen. Daar gaat de aannemer mee aan de slag.

Bijkomend voordeel is dat het huis op een terrein van zo’n 3.000 m² staat. Dat geeft ons de zelfs mogelijkheid om er in de toekomst nog een paar vakantiehuizen bij te bouwen.

Het is weer even een klus, maar we hebben er zin in!

Project Solar

Vorig jaar (zie Zonnepanelen) vertelden we dat we bezig waren met een projectje zonnepanelen. Er zijn 18 panelen op ons dak gelegd waarmee we zelf elektriciteit zouden opwekken.

Uiteraard is dat niet zomaar geregeld, er komt wat papierwerk en geregel bij kijken. Het bleek veel meer te zijn dan dat, namelijk onvervalste bureaucratie.

De Portugese overheid bepaalt per jaar hoeveel megawatt er op daken gelegd mag worden. Aan het eind van elke maand keuren zij dan een deel van de aanvragen goed, net zolang tot het quotum is bereikt. We lagen op schema voor goedkeuring, maar helaas: vlak voordat wij aan de beurt waren bleek eind juli het maximum voor 2012 gehaald te zijn, en moesten we wachten tot 2013.

Een dikke domper! Niet alleen liggen er 18 panelen te niksen op het dak, de vergoeding die het energiebedrijf per kilowattuur aan de leverancier (wij dus) betaalt werd in 2013 verlaagd. Waarmee het terugverdienmodel er ineens heel anders gaat uitzien.

Eind januari werden voor het eerst in 2013 aanvragen goedgekeurd, en daar zaten wij bij. Maar dan ben je er nog niet. Eerst moet de installatie worden gekeurd door een keuringsbedrijf, en het duurt natuurlijk een aantal weken voordat die langs kunnen komen. Daarna moet je wachten op hun uitspraak, en moeten er eventueel nog aanpassingen worden gedaan. Vervolgens wordt aan het energiebedrijf doorgegeven dat je installatie is goedgekeurd, waarna het energiebedrijf een leveringscontract opstelt. Dit contract is snel getekend en teruggestuurd, maar dan moet het bij het energiebedrijf natuurlijk nog verwerkt worden. Daarna wordt er een afspraak gemaakt voor een tijdstip waarop de installatie daadwerkelijk aangezet wordt.

En die afspraak is voor vandaag gepland! Sterker nog: de boel is inmiddels aangesloten. De weersvoorspellingen zijn (eindelijk) goed, er wordt veel zon verwacht, en dat kunnen we goed gebruiken!

Het contract voor de solar carport bij Casas Fruta is onderweg, dus ook die installatie wordt binnenkort eindelijk in gebruik genomen.

Zwemgroente

Zo ziet m'n groentetuin er nu uit. Het onkruid staat kniehoog, en de paadjes zijn waterwegen geworden. De groente die er nog staat, staat te verzuipen. Nieuwe plantjes durf ik nog niet te planten in dit moeras. Ik zal zowiezo eerst flink met de bosmaaier aan het werk moeten om al het onkruid te vermorzelen, zoals het nu is is er geen beginnen aan.
De komende dagen blijft het regenen, en als het eindelijk ophoudt moet het eerst nog een paar dagen opdrogen, anders glij ik met bosmaaier en al onderuit.
Eén ding is zeker: zo mooi groen is m'n groentetuintje nog nooit geweest!

Koperen weekend

Vorige week, om precies te zijn op 2 maart 2013, waren wij 12,5 jaar getrouwd. Om dat te vieren zijn we een weekend naar Coimbra gegaan. Mooie stad, wereldberoemde universiteit, niet ver hier vandaan, en toch waren we er nog nooit geweest. Daar moest maar eens verandering in komen!

Vrijdag zijn we vertrokken, en onderweg naar Coimbra hebben we een tussenstop gemaakt in Conímbriga, zo'n 15 kilometer voor Coimbra. In Conímbriga ligt een enorm complex aan Romeinse opgravingen. In de 1e eeuw is hier een grote nederzetting geweest, en die is heel mooi bewaard gebleven. Een heel indrukwekkend complex!

Daarna zijn we doorgereden naar Coimbra. Het was prachtig weer, dus nadat we ons hadden gemeld in het hotel zijn we meteen weer naar buiten gegaan, om langs de rivier de Mondego te wandelen. Echt ver zijn we niet gekomen, want rond borreltijd zagen we een terrasje aan het water, in de zon. Daar zijn we gaan zitten, en we zijn er 's-avonds pas weer vertrokken, nadat we eerst binnen nog hadden gegeten.

Zaterdag zijn we de stad in gegaan, hebben we door allemaal steile en smalle straatjes de heuvel beklommen om uiteindelijk bij het universiteitscomplex uit te komen. Vandaar heb je een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving. Uiteraard hebben we de oude universiteitsbibliotheek bewonderd, prachtig om zo'n grote verzameling heel oude boeken te zien, in een prachtig gedecoreerde bibliotheek.

Na de lunch zijn we naar de Quinta das Lágrimas gegaan, wereldberoemd door het liefdesverhaal van Pedro en Inês. Het landhuis is tegenwoordig een hotel dus helaas niet te bezichtigen, maar de tuinen zijn open voor het publiek. Tijdens de rondwandeling door de mooie tuinen kom je vanzelf bij de Fonte das Lágrimas, de plek waar Inês is vermoord. Mystieke plek!

Zondag hebben we Coimbra verlaten, en zijn we langs de Mondego naar Figueira da Foz gereden. Een grote badplaats, die we nog niet eerder hadden gezien. Leuk om eens gezien te hebben, maar wij vinden er niks aan. Groot, beton, kaal, onpersoonlijk, zijn zo wat woorden die bij ons opkomen.

Via de Estrada Atlântica, een weg langs de kust die je langs allemaal leuke kustplaatsjes brengt, zijn we langzaamaan weer naar huis gereden. 
Ook fijn om weer in ons eigen huis te zijn, en vooral ons eigen bed is toch het lekkerst!

Hemelwater

We weten het nog goed, dat heerlijke voorjaar vorig jaar. Lekker weer overdag, stralende zon, blauwe lucht. 's-Nachts was het heel koud, logisch natuurlijk als het zo helder is overdag. Bij Casas Fruta, iets meer landinwaarts, was er regelmatig nachtvorst. Het regende nauwelijks, het was echt gortdroog. Met als gevolg dat ik in januari al de (groente)tuin water moest geven, zonder extra water zouden al die jonge plantjes het niet hebben gered. Onze grote put voor regenwater is die hele winter niet vol geweest, en ging door al dat sproeien ook snel leeg. Toen de tomaten- en bonenstaken de grond in moesten, heb ik moeizaam met de grondboor gaten staan boren want een stok in de grond steken was er echt niet bij.

Hoe anders is het deze winter. Nat! Het regent heel veel. Goed voor de tuin natuurlijk, en voor al die jonge fruitbomen die vorig jaar nauwelijks groeiden en vruchten gaven. De waterput zit tot aan de rand toe vol. De grond is vaak doornat, dat hebben we gemerkt tijdens die inmiddels legendarische zware storm op 19 januari toen bomen met wortel en al de grond uit kwamen. We hebben al een paar keer water uit het zwembad moeten laten lopen omdat hij veel te vol zat, het water kwam nog net niet over de rand. Het onkruid in de groentetuin staat zo hoog dat ik eerst met de strimmer aan de slag moet voordat ik kan gaan schoffelen en planten.

Gelukkig zitten er ook mooie dagen tussen, waarop je prima in een t-shirt in een windstil hoekje van de zon kunt genieten. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven wordt het de hele komende week goed weer. Ik hoop het maar! Er is nog meer dan genoeg buitenwerk te doen, dus een droge periode kunnen we goed gebruiken. Al is het alleen maar omdat het na een dag hard werken zo lekker uitrusten is met een koud drankje in de zon.

Opa

Dirk Plaizier was de vader van mijn moeder, en dus mijn opa.

Hij werd in Hillegersberg geboren op 14 februari 1913, vandaag precies 100 jaar geleden. 

Helaas heeft hij veel te kort geleefd, hij overleed in juli 1979.

Ik heb vele herinneringen aan mijn opa.

Vroeger stond er bij wandelpaden altijd een rond blauw bord met daarop in wit getekend een man met een hoed op en een meisje aan zijn hand. Opa droeg vaak een hoed, en ik had altijd zijn hand vast, dus het kon volgens hem niet anders zijn dan dat wij samen op dat bord stonden. Je ziet die borden haast niet meer, maar als ik er eens eentje zie moet ik altijd even aan hem denken.

Opa heeft me leren lezen en rekenen. Toen we op school breuken gingen leren kende ik dat allang, hij had het me met eindeloos geduld geleerd. 

Schaken leerde hij me ook, hoewel ik er nooit een kei in ben geworden.

Het laatste deel van zijn leven heb ik hem heel weinig gezien. Onmin tussen ouders en grootouders zorgde ervoor dat ik een hele tijd mijn opa en oma niet mocht zien. Dat gebeurde pas weer toen opa ongeneeslijk ziek bleek en stervende was. De verloren tijd hebben we nooit meer kunnen inhalen. Maar wat altijd blijft zijn de vele mooie en leuke herinneringen.

Valentijnsdag vandaag? Ik dacht het niet, het is mijn opa’s geboortedag!

Halve koe

Ruim 8 maanden nadat ik er aan ben begonnen, heb ik nu 3 van de 6 patroonbladen van mijn koe geborduurd. Ik heb al gezien dat op de andere 3 patroonbladen veel meer steekjes staan, dus ik denk dat het zeker meer dan 8 maanden gaat duren voordat de koe helemaal af is. Maar dat geeft niks, ik ben het nog steeds niet zat!

Verandering terras

De trapjes richting het terras bij het zwembad van Casas Fruta waren erg onlogisch. Na de laatste 3 treetjes naar beneden moest je meteen weer 3 treetjes naar boven. Dat kon beter, dus hebben we een aannemer gevraagd het terras voor ons te veranderen. Vorige week is het werk afgerond, en we zijn erg blij met het resultaat.
Het terras is nu een behoorlijk aantal vierkante meters groter, én je hoeft niet meer zoveel treetjes op en af.
Dit was dus alweer een goeie klus!