Ontbijtgast

Vanmorgen hadden we onverwacht ontbijtbezoek. Gelukkig zorgde hij (of zij) wel zelf voor eten. Hier zit-ie in een boom uit te buiken.

Toch nog een positief eind

Een paar weken geleden blogde ik over mijn vervelende ervaring met Bol.com. Uiteindelijk bleek het niet kunnen bestellen van een ebook te komen door nieuwe regelgeving, waardoor leveranciers bij bestellingen uit het buitenland het BTW tarief van het betreffende land moeten berekenen. Helaas had niemand van Bol.com me daarover verteld, we lazen het zelf op internet.

Het moet gezegd, Marieke van de klantenservice van Bol.com begrijpt veel meer dan haar collega's. Na 4 weken heen-en-weer mailen verscheen ineens Marieke in mijn mail. Dat dit verhaal helemaal was misgelopen en of ze me mocht bellen. Dat mocht, we hebben elkaar een week geleden even gesproken. Ik zat toen net buiten met Eddy, en die blafte op een bepaald ergens naar. Vandaag ging de bel, er stond een pakketdienst voor de deur. Met een pakketje van Bol.com, met deze kaart en een hondenspeeltje. En daarmee krijgt het verhaal toch nog een positief eind!

Wat mij verdrietig maakt

Als je in een ander land gaat wonen weet je dat ook daar niet alles alleen maar positief is, het heeft ook zijn negatieve kanten.
Waar ik moeilijk aan kan wennen is de manier waarop in Portugal door veel mensen met dieren wordt omgegaan. Een hond ligt vaak aan een ketting, zelfs als er muren rondom het huis staan, en heeft niet altijd een plek om te schuilen tegen zon of regen. 
Mensen hebben geen geld om hun dier te laten steriliseren of castreren, dus komen er nogal eens nieuwe dieren bij (in het geval de nestjes niet direct na geboorte worden verdronken). Al deze monden moeten gevoed worden, en dat valt niet altijd mee. Het komt regelmatig voor dat een dier uit huis wordt gezet, waardoor het al zwervend maar voor zichzelf moet zorgen. Of wat dacht je van jachthonden die aan het eind van het jachtseizoen in het bos worden achtergelaten.
In oktober 2014 is er wet in werking getreden die zegt dat je je huisdier niet slecht mag behandelen, en niet op straat mag zetten. Maar als jouw dier op geen enkele manier te identificeren is maakt niemand je toch wat?

Stukkie hek

Geert heeft vandaag weer een geweldige klus afgerond. Hij heeft zo'n 175 meter hek gezet, waardoor ons hele terrein nu omheind is en dus Eddy-proof is!

Toen we hier net woonden heeft Geert al een hek gezet tussen ons terrein en het bospad dat er langsloopt, dat scheelde heel veel rondscharrelende zwijnen en sporadisch een hoopvol rondkijkende quad-rijder.
Nadat Eddy bij ons is komen wonen bleek al snel dat langs de rest van het terrein ook een hek moest komen. Eddy bleek duidelijk een flinke scheut jachthondenbloed in zijn lijf te hebben zitten; als hij een geur te pakken heeft verliest hij de rest van de wereld uit het oog en volgt het geurspoor. En het maakt hem dan niet uit dat hij dan buurterreinen oploopt (vooropgesteld dat hij weet wat dat is), ook al staan de bramen daar 2 meter hoog, want dat spoor is echt heel belangrijk.
Hem terugroepen heeft dan geen zin, hij luistert toch niet...
Het is een heel fijn idee dat het hekwerk Eddy's grensoverschrijdende speurwerk onmogelijk maakt!
En nou maar hopen dat hij niet ineens bedenkt dat hij er onderdoor kan graven, ofzo...

2 jaar

Niemand weet wanneer Eddy is geboren. Toen hij als pup in het asiel terecht kwam, zwaar ondervoed van straat geplukt, heeft men zijn leeftijd geschat. En omdat er in zijn vaccinatieboekje een geboortedatum ingevuld moest worden, is daar 1 februari 2013 komen te staan.
En dat betekent dat onze lieve ondeugende knuffelige puber vandaag officieel 2 jaar oud is geworden!
Eddy heeft daar geen weet van, weet hij veel wat een verjaardag is. We maken gewoon van elke dag een feestje, dat is toch veel leuker dan maar 1 keer per jaar?