Het was een gewone dinsdagavond, tegen 10 uur, toen de telefoon ging. Nietsvermoedend nam Geert op. Het was vriend Dirk, of Geert zin had om mee te gaan naar Lissabon om naar de finish van de 7e etappe van de Volvo Ocean Race te gaan kijken. Niet vanaf de kant, maar vanaf driemaster Leão Holandês (oftewel Hollandse Leeuw). O ja, dan moest hij wel vroeg op, want de Leeuw zou om 3 uur 's-nachts (!) afvaren.
Ik hoefde niet lang na te denken, ik bleef lekker thuis, ben veel te verknocht aan mijn bedje.
Geert hoefde ook niet lang na te denken, hij ging!
De wekker ging om kwart voor 1, kreun... Hij had afgesproken om Dirk en Lilian ergens buiten Caldas da Rainha te ontmoeten en met hen naar Lissabon te rijden. Wel zo gezellig, én handig want Dirk weet precies hoe je in de haven moet komen. Ze zijn op tijd aan boord geraakt, en de boot is uitgevaren. Niemand wist precies hoe laat de racers zouden finishen, er kon alleen een schatting worden gemaakt. Maar om een uur of 6 kwamen de eerste 2 boten in zicht, en de eerste die over de streep kwam was de Nederlandse Brunel boot. Dat was een beetje extra feest bij al die Nederlanders natuurlijk. Er zijn prachtige foto's van op de website van de Volvo Ocean Race, gemaakt vanuit de lucht, met als middelpunt natuurlijk de Brunel boot maar de Leão Holandês is daar nooit ver vandaan.
Ik kreeg hier helemaal niets van mee, ik sliep. En toen ik om een uur of 9 aan het ontbijt zat stond Eddy ineens op en liep naar de trap, dat doet hij altijd als hij een van ons hoort thuiskomen. En inderdaad, daar was Geert alweer. Hij was doodop, maar een hele mooie ervaring rijker.
Die slaap heeft hij trouwens in de loop van de dag in diverse etappes ingehaald, 't is een Franken hè ;-).
Gisteravond gingen we samen uit eten. Toen we weggingen was er niks aan de hand, maar toen we terugkwamen ging het helemaal niet goed met Eddy. Rusteloos rondlopen, hijgen, steeds met z'n kop schudden, warme oren, met z'n hoofd over het kleed schuren. We dachten dat er misschien iets in een van zijn oren zat maar het lukte niet erin te kijken. Hij kalmeerde niet, het werd steeds erger, dus hebben we de dierenarts maar gebeld dat we wilden langskomen. De assistente vroeg nog aan de telefoon of er misschien zwellingen in zijn gezicht waren, maar dat konden we niet goed zien. Nou, tegen de tijd dat we bij de dierenarts aankwamen was Eddy's gezicht flink gezwollen. Oorzaak: hoogstwaarschijnlijk een bijensteek, waar hij heel heftig op reageerde. Dus hij kreeg meteen een injectie, en we kregen pillen mee voor het geval de zwelling na een paar uur niet zou afnemen of erger zou worden. Toen we thuiskwamen was Eddy al een heel stuk rustiger, hij schudde niet meer met zijn hoofd, en ging meteen op zijn bed liggen. We hebben hem nog een hele tijd in de gaten gehouden, en gelukkig zagen we dat de zwellingen in zijn gezicht begonnen af te nemen. Arm dier, hij werd natuurlijk gek van de jeuk en de zwelling.
Vanmorgen was zijn gezicht alweer een heel stuk normaler, nog een paar kleine zwellingen die nu in de loop van de dag alweer een stuk minder zijn geworden. Eddy is geen schoothond, maar hij legde vanmorgen zomaar zijn hoofd op mijn been, en is later tegen mijn been aan gaan liggen. Hij is duidelijk nog uit zijn normale doen, hij ligt de hele tijd te slapen. Hoewel hij vanmorgen met wandelen wel even liet zien dat zijn neus nog prima werkt! We laten hem lekker liggen, hij heeft zijn rust vast hard nodig.
Die bij is nu vast dood, en dat is maar goed ook! En we moeten maar 's kijken of we hem kunnen leren dat vliegen vangen prima is, maar dat hij bijen beter voorbij kan laten gaan. Ben benieuwd of dat gaat lukken...
De parelhagedis woont nu al zo lang in de stapelmuur, dat hij er al echt een beetje bij begint te horen. We hebben hem zelfs al een naam gegeven: Harry de Huis Hagedis. Kortweg Harry.
Eddy heeft (nog) helemaal geen interesse in Harry. Kleine hagedisjes vindt hij heel interessant, maar deze is hem misschien wel een maatje te groot. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nog geen hagedis uit Eddy's bek heb hoeven redden.
Grind en bamboe, zo ongeveer een klassieke combinatie. We hebben aan de voorkant van het huis 2 bamboes in het grind staan, over het algemeen naar tevredenheid. De planten staan in een kuip, zodat je precies kan zien waar de uitlopers over de rand schieten, en dan is het een kwestie van afknippen en uit de grond trekken. Vaak wel.
Deze week bleek het een ander geval. De bamboes staan vlak naast het grasveld, en tot nu toe was dat geen probleem. Ik liep over het gras en voelde dat ik ergens op stond. Ik keek, moest even goed zoeken, maar daar zag ik de punt van een nieuwe bamboescheut. Niet grappig! Ik stapte naar achteren, en stond weer ergens op. Afijn, je ziet 'm al aankomen...
De grootste bamboe had zich heel stiekem toch een weg uit de kuip weten te banen. Het meeste liep gelukkig onder het grind, maar deze keer toch ook in het gras. Helaas zat er niets anders op dan het gras open te graven. Echt alles moet er uit, als er ook maar een klein stukje blijft zitten groeit de bamboe gewoon door. Nou, het zag er dus uit als een slagveld. Er bleken echt hele einden onder het gras te zitten!
De volgende dag heb ik de stukken gras weer teruggepuzzeld, en Geert heeft de bamboe met kuip en al uitgegraven. Het ding bleek er strak in te zitten, er was echt geen ruimte meer voor groei. Hij staat nu in een grotere kuip, hopelijk kunnen we er nu weer even een paar jaar tegen.
Nou ja, sinds we een hond hebben ziet het grasveld er al niet meer egaal uit, maar van dit slagveld kunnen we Eddy in ieder geval niet de schuld geven.
