Zo ziet m'n groentetuin er nu uit. Het onkruid staat kniehoog, en de paadjes zijn waterwegen geworden. De groente die er nog staat, staat te verzuipen. Nieuwe plantjes durf ik nog niet te planten in dit moeras. Ik zal zowiezo eerst flink met de bosmaaier aan het werk moeten om al het onkruid te vermorzelen, zoals het nu is is er geen beginnen aan.
De komende dagen blijft het regenen, en als het eindelijk ophoudt moet het eerst nog een paar dagen opdrogen, anders glij ik met bosmaaier en al onderuit.
Eén ding is zeker: zo mooi groen is m'n groentetuintje nog nooit geweest!
Vorige week, om precies te zijn op 2 maart 2013, waren wij 12,5 jaar getrouwd. Om dat te vieren zijn we een weekend naar Coimbra gegaan. Mooie stad, wereldberoemde universiteit, niet ver hier vandaan, en toch waren we er nog nooit geweest. Daar moest maar eens verandering in komen!
Vrijdag zijn we vertrokken, en onderweg naar Coimbra hebben we een tussenstop gemaakt in Conímbriga, zo'n 15 kilometer voor Coimbra. In Conímbriga ligt een enorm complex aan Romeinse opgravingen. In de 1e eeuw is hier een grote nederzetting geweest, en die is heel mooi bewaard gebleven. Een heel indrukwekkend complex!
Daarna zijn we doorgereden naar Coimbra. Het was prachtig weer, dus nadat we ons hadden gemeld in het hotel zijn we meteen weer naar buiten gegaan, om langs de rivier de Mondego te wandelen. Echt ver zijn we niet gekomen, want rond borreltijd zagen we een terrasje aan het water, in de zon. Daar zijn we gaan zitten, en we zijn er 's-avonds pas weer vertrokken, nadat we eerst binnen nog hadden gegeten.
Zaterdag zijn we de stad in gegaan, hebben we door allemaal steile en smalle straatjes de heuvel beklommen om uiteindelijk bij het universiteitscomplex uit te komen. Vandaar heb je een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving. Uiteraard hebben we de oude universiteitsbibliotheek bewonderd, prachtig om zo'n grote verzameling heel oude boeken te zien, in een prachtig gedecoreerde bibliotheek.
Na de lunch zijn we naar de Quinta das Lágrimas gegaan, wereldberoemd door het liefdesverhaal van Pedro en Inês. Het landhuis is tegenwoordig een hotel dus helaas niet te bezichtigen, maar de tuinen zijn open voor het publiek. Tijdens de rondwandeling door de mooie tuinen kom je vanzelf bij de Fonte das Lágrimas, de plek waar Inês is vermoord. Mystieke plek!
Zondag hebben we Coimbra verlaten, en zijn we langs de Mondego naar Figueira da Foz gereden. Een grote badplaats, die we nog niet eerder hadden gezien. Leuk om eens gezien te hebben, maar wij vinden er niks aan. Groot, beton, kaal, onpersoonlijk, zijn zo wat woorden die bij ons opkomen.
Via de Estrada Atlântica, een weg langs de kust die je langs allemaal leuke kustplaatsjes brengt, zijn we langzaamaan weer naar huis gereden.
Ook fijn om weer in ons eigen huis te zijn, en vooral ons eigen bed is toch het lekkerst!
