De allerlaatste

Het is alweer zo'n 10 jaar geleden dat we onze eerste verkennende reis door midden Portugal maakten om te zien waar we ons wilden vestigen. Een jaar later kochten we de grond voor Casas Fruta, en begon ik aan een weblog om over de bouw en de belevenissen te schrijven.
Eind 2010 emigreerden we, en schreef ik regelmatig een blog over dingen die we meemaakten, bijzondere dingen die we zagen, etc. We wonen nu bijna 5 jaar in Portugal, alles is geregeld, en er gebeuren geen rare, vreemde, opvallende of gekke dingen meer. Ja, we komen vast nog wel weer slangen of hagedissen tegen, we krijgen vast nog wel eens te maken met Portugese burocraten, er zal nog wel eens een boom omwaaien in een of ander storm, we beginnen vast nog wel eens aan een nieuw bouwproject, maar dat is allemaal niet zo interessant om nog een blog over te schrijven. Want wat is ons leven hier in Portugal nu eigenlijk anders dan een leven in een ander Europees land?
En daarom, je voelt het al aankomen, is dit mijn laatste blog!
Dag trouwe lezers, het ga jullie goed.

Uitje naar Lisboa

Onze paspoorten moesten worden vernieuwd, dus moesten we naar de Nederlandse ambassade in Lissabon. Maar niet voordat we naar een fotozaak waren geweest om pasfoto's te laten maken. En omdat de foto's voor Portugese paspoorten aan andere (lees: minder) eisen moeten voldoen dan foto's voor Nederlandse paspoorten (Europese Unie, jaja...) kan dat maar bij 1 fotograaf in Lissabon.
We voelden de bui al hangen, dit zou vast allemaal geen snel werk worden. Dus boekten we een hotelkamer in de buurt van de ambassade, en afgelopen dinsdag vertrokken we. We zijn meteen maar naar de fotozaak gegaan, en dat ging eigenlijk heel snel
Daarna zijn we naar de Doca de Pedrouços gereden, waar de boten van de Volvo Ocean Race liggen. Het was leuk om even te zien, maar zo'n heel dorp dat er omheen is gebouwd geeft het geheel weinig sfeer.
Inmiddels was het borreltijd, dus zijn we naar de Docas gereden, en hebben daar op een terras aan het water, met uitzicht op de Ponte de 25 Abril, een lekker glaasje genuttigd. Vervolgens was het tijd om het hotel in de wijk Lapa op te zoeken, het was even een puzzeltocht door smalle eenrichtingsstraatjes maar we reden in een keer goed. Een geweldige plek, ze noemen het zelf een boutique B&B, maar hoe je het ook noemen wil, een prima kamer en een fantastisch dakterras met een nog fantastischer uitzicht over Lissabon.

De eigenaar van het hotel gaf ons als tip om te gaan dineren in de markt van Campo de Ourique, ongeveer 10 minuten lopen vanaf het hotel. Dat bleek een gouden tip, wat een leuke plek! Allemaal balies waar je verschillende gerechten kon krijgen, van sushi tot Italiaans tot flinke lappen vlees, maar ook een wijnbar en een ijsbar. Zo kun je zelf je maaltijd samenstellen, echt heel leuk. Het zat er goed vol, ook al was het voor Portugese begrippen nog vroeg voor een avondmaaltijd, toch zat het grootste deel van de mensen al te eten.

Krijg de vellen

Geert ging een lekker stukje maaien. Op een stuk stond het onkruid flink hoog, dus daar mocht wel 's wat aan gedaan worden. Helaas kreeg de zitmaaier een technisch mankement, dus vroeg mijn lief of ik uit wilde kijken naar een veer als ik daar toevallig met Eddy liep.
Dezelfde middag liepen we samen Eddy uit te laten, en ik speurde op de grond naar een veer. Die vond ik niet, maar ik vond wel deze slangenhuid. Helaas had de maaier wat schade aangericht, maar het blijft indrukwekkend. In dat hoge onkruid kunnen slangen zich vast lekker verstoppen, en ongestoord vervellen lukt er blijkbaar ook goed.
Het is een flinke ook, de tegels zijn 50x50cm, dus de bijbehorende slang moet minstens een meter lang zijn!

Bootjes kijken

Het was een gewone dinsdagavond, tegen 10 uur, toen de telefoon ging. Nietsvermoedend nam Geert op. Het was vriend Dirk, of Geert zin had om mee te gaan naar Lissabon om naar de finish van de 7e etappe van de Volvo Ocean Race te gaan kijken. Niet vanaf de kant, maar vanaf driemaster Leão Holandês (oftewel Hollandse Leeuw). O ja, dan moest hij wel vroeg op, want de Leeuw zou om 3 uur 's-nachts (!) afvaren. 
Ik hoefde niet lang na te denken, ik bleef lekker thuis, ben veel te verknocht aan mijn bedje.
Geert hoefde ook niet lang na te denken, hij ging!
De wekker ging om kwart voor 1, kreun... Hij had afgesproken om Dirk en Lilian ergens buiten Caldas da Rainha te ontmoeten en met hen naar Lissabon te rijden. Wel zo gezellig, én handig want Dirk weet precies hoe je in de haven moet komen. Ze zijn op tijd aan boord geraakt, en de boot is uitgevaren. Niemand wist precies hoe laat de racers zouden finishen, er kon alleen een schatting worden gemaakt. Maar om een uur of 6 kwamen de eerste 2 boten in zicht, en de eerste die over de streep kwam was de Nederlandse Brunel boot. Dat was een beetje extra feest bij al die Nederlanders natuurlijk. Er zijn prachtige foto's van op de website van de Volvo Ocean Race, gemaakt vanuit de lucht, met als middelpunt natuurlijk de Brunel boot maar de Leão Holandês is daar nooit ver vandaan.
Ik kreeg hier helemaal niets van mee, ik sliep. En toen ik om een uur of 9 aan het ontbijt zat stond Eddy ineens op en liep naar de trap, dat doet hij altijd als hij een van ons hoort thuiskomen. En inderdaad, daar was Geert alweer. Hij was doodop, maar een hele mooie ervaring rijker. 
Die slaap heeft hij trouwens in de loop van de dag in diverse etappes ingehaald, 't is een Franken hè ;-).

Bijensteek

Gisteravond gingen we samen uit eten. Toen we weggingen was er niks aan de hand, maar toen we terugkwamen ging het helemaal niet goed met Eddy. Rusteloos rondlopen, hijgen, steeds met z'n kop schudden, warme oren, met z'n hoofd over het kleed schuren. We dachten dat er misschien iets in een van zijn oren zat maar het lukte niet erin te kijken. Hij kalmeerde niet, het werd steeds erger, dus hebben we de dierenarts maar gebeld dat we wilden langskomen. De assistente vroeg nog aan de telefoon of er misschien zwellingen in zijn gezicht waren, maar dat konden we niet goed zien. Nou, tegen de tijd dat we bij de dierenarts aankwamen was Eddy's gezicht flink gezwollen. Oorzaak: hoogstwaarschijnlijk een bijensteek, waar hij heel heftig op reageerde. Dus hij kreeg meteen een injectie, en we kregen pillen mee voor het geval de zwelling na een paar uur niet zou afnemen of erger zou worden. Toen we thuiskwamen was Eddy al een heel stuk rustiger, hij schudde niet meer met zijn hoofd, en ging meteen op zijn bed liggen. We hebben hem nog een hele tijd in de gaten gehouden, en gelukkig zagen we dat de zwellingen in zijn gezicht begonnen af te nemen. Arm dier, hij werd natuurlijk gek van de jeuk en de zwelling.
Vanmorgen was zijn gezicht alweer een heel stuk normaler, nog een paar kleine zwellingen die nu in de loop van de dag alweer een stuk minder zijn geworden. Eddy is geen schoothond, maar hij legde vanmorgen zomaar zijn hoofd op mijn been, en is later tegen mijn been aan gaan liggen. Hij is duidelijk nog uit zijn normale doen, hij ligt de hele tijd te slapen. Hoewel hij vanmorgen met wandelen wel even liet zien dat zijn neus nog prima werkt! We laten hem lekker liggen, hij heeft zijn rust vast hard nodig.
Die bij is nu vast dood, en dat is maar goed ook! En we moeten maar 's kijken of we hem kunnen leren dat vliegen vangen prima is, maar dat hij bijen beter voorbij kan laten gaan. Ben benieuwd of dat gaat lukken...

We noemen hem Harry

De parelhagedis woont nu al zo lang in de stapelmuur, dat hij er al echt een beetje bij begint te horen. We hebben hem zelfs al een naam gegeven: Harry de Huis Hagedis. Kortweg Harry.

Eddy heeft (nog) helemaal geen interesse in Harry. Kleine hagedisjes vindt hij heel interessant, maar deze is hem misschien wel een maatje te groot. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nog geen hagedis uit Eddy's bek heb hoeven redden.

Bamboe terreur

Grind en bamboe, zo ongeveer een klassieke combinatie. We hebben aan de voorkant van het huis 2 bamboes in het grind staan, over het algemeen naar tevredenheid. De planten staan in een kuip, zodat je precies kan zien waar de uitlopers over de rand schieten, en dan is het een kwestie van afknippen en uit de grond trekken. Vaak wel. 

Deze week bleek het een ander geval. De bamboes staan vlak naast het grasveld, en tot nu toe was dat geen probleem. Ik liep over het gras en voelde dat ik ergens op stond. Ik keek, moest even goed zoeken, maar daar zag ik de punt van een nieuwe bamboescheut. Niet grappig! Ik stapte naar achteren, en stond weer ergens op. Afijn, je ziet 'm al aankomen...
De grootste bamboe had zich heel stiekem toch een weg uit de kuip weten te banen. Het meeste liep gelukkig onder het grind, maar deze keer toch ook in het gras. Helaas zat er niets anders op dan het gras open te graven. Echt alles moet er uit, als er ook maar een klein stukje blijft zitten groeit de bamboe gewoon door. Nou, het zag er dus uit als een slagveld. Er bleken echt hele einden onder het gras te zitten!
De volgende dag heb ik de stukken gras weer teruggepuzzeld, en Geert heeft de bamboe met kuip en al uitgegraven. Het ding bleek er strak in te zitten, er was echt geen ruimte meer voor groei. Hij staat nu in een grotere kuip, hopelijk kunnen we er nu weer even een paar jaar tegen.
Nou ja, sinds we een hond hebben ziet het grasveld er al niet meer egaal uit, maar van dit slagveld kunnen we Eddy in ieder geval niet de schuld geven.

Het duurt even ...

... maar dan heb je ook wat.
In Portugal gaan veel dingen anders dan we in Nederland gewend waren. Zo zijn ook de regels rondom rijbewijzen anders. Zodra je 50 wordt moet je een nieuw rijbewijs aanvragen, en dan elke 5 jaar opnieuw, ongeacht of je rijbewijs dan nog geldig is of niet.
Geert werd vorig jaar november 50, dus ook hij moest eraan geloven. Omdat we van verschillende mensen hun ervaringen hoorden, besloot hij tijdig een nieuw rijbewijs aan te vragen, dus ging hij in augustus naar een kantoortje in Caldas da Rainha om de dames daar in te schakelen om het proces voor hem te regelen. Het kost niet veel, en je zou wel gek zijn als je zelf steeds bij de desbetreffende instantie in de rij gaat staan.
Nadat de papierwinkel compleet was, kreeg hij een tijdelijk rijbewijs. Het moet gezegd, dat was een knap staaltje service, want een dame van IMT (de instantie die de rijbewijzen regelt) kwam het papier thuis afleveren. Het lag toch op haar route, is dat niet geweldig?

Wespenorchis

Het is geloof ik de week van de ontdekkingen. Deze keer een plant. Ik liep zoals elke ochtend met Eddy over het bospad. Hij snuffelde langs de rand en ik stond een beetje gedachteloos om me heen te kijken, toen mijn blik op deze plant viel. Ik begin het geloof ik al een beetje te leren, want ik had direct vermoeden dat het een orchis-soort is. 
Later ben ik teruggegaan met mijn camera om foto's te maken, en vervolgens heb ik in mijn geweldige boek "Wild Flowers of the Mediterranean" opgezocht welke orchis het zou kunnen zijn.
Het lijkt er op dat dit een Wespenorchis is, oftewel een Epipactis. En zelfs al zit ik er naast, het blijft een mooi plantje!

Ssssssssssssssss...

Ik ging vanmorgen even via de keukendeur naar buiten, en terwijl ik het pad op stapte hoorde ik rechts van me geritsel in het grind. Ik keek en zag een slang achter het pampasgras tussen de stenen van de stapelmuur wegglijden. Mooi, maar ook een beetje griezelig...
Weer binnen keek ik uit het raam en zag een parelhagedis op ongeveer dezelfde plek lopen. Dat leek me slecht voor zijn gezondheid, maar goed, zo gaat dat in de natuur.

Toch wilde ik die slang op de foto hebben. Eerst zag ik hem met z'n kopje tussen de stenen uitkomen. Op een andere plek trouwens dan waar hij tussen de stenen schoot, kennelijk kun je achterlangs onder het grasveld. Ineens gleed hij tussen de stenen vandaan en verdween weer achter het pampasgras. Daarna weer even niets, totdat hij weer tevoorschijn kwam, in de border aan de bovenkant van de muur. Snel greep ik naar m'n camera, maar ik tikte per ongeluk tegen een randje, en meteen schoot hij weer weg. Ik was binnen hè, hij een meter of 6 verderop buiten. Weer een poosje gewacht, intussen een boterham etend, en daar was hij weer, in de border, met z'n kop boven een plant uit.

Deze foto is trouwens 2 uur later genomen, op dezelfde plek waar de slang tussen de stenen uit kwam. Ik wil niet weten wat er nog meer achter die stenen zit! Heel naïef dacht ik dat er alleen hagedissen en vogeltjes zaten, maar nee hoor, de wildernis begint gewoon op de drempel.

Waar was ik gebleven

Een paar weken geleden heb ik de bestrating rondom de Casas Fruta huizen met de hogedrukreiniger schoongespoten. Ik dacht dat het wel meeviel met het vuil en dat ik niet alles hoefde te doen, maar toen ik eenmaal bezig was bleek het toch helemaal te moeten. Ik heb er aardig krom van gelopen, want ik ga rustig 3 uur aan een stuk door zonder enige vorm van pauze, maar ik mag trots zijn op het resultaat. Je hebt zo'n eer van je werk hè.

En ik vind het leuk om te doen, het is een soort gummen in het groot. Dus ik had geen bezwaar tegen nog een schoonmaakklus. En dat kwam goed uit, wantde gele betonstenen in onze oprit leken een hele poos nog redelijk geel, maar toen ik er nog 's goed naar keek besloot ik dat dat er ook een stuk beter zou kunnen uitzien. Dus heb ik er nu al een paar keer een uurtje met de hogedrukreiniger aan gewerkt, en inderdaad, zo geel kon ik het me niet meer herinneren. Ik doe het rustig aan, uurtje hier, uurtje daar, maar ik hoef me telkens niet af te vragen of ik de volgende keer nog kan zien waar ik gebleven was. Het verschil is overduidelijk!

Heksenpoeder

Ik heb nooit geweten dat naaldbomen in het voorjaar stuifmeel produceren. En omdat hier best veel naaldbomen staan krijgen we echt de volle laag. Het zit overal, als je ergens wil gaan zitten moet je eerst even vegen anders krijg je een gele kont. Een gele hond hebben we ook, nou ja bijna dan, in ieder geval een zwarte hond met gele pootjes. Dus veeg ik elke dag de veranda maar aan, en sta ik versteld van de bergen poeder die dat oplevert. Op de foto zie je het resultaat van het vegen van een deel van de veranda, en dat dus elke dag. 
Ik herinner me dat we vroeger geel poeder hadden dat je op schaafwondjes e.d. strooide, wij noemden dat heksenpoeder. Jaren heb ik daar niet aan gedacht, maar dit bergje geel stuifmeel doet me daar ineens weer aan denken.

Hoezo, sociaal?

Facebook, Twitter, LinkedIn, en al die andere websites, worden "social media" genoemd. Omdat het een aanvulling zou zijn op je sociale contacten. Maar ik vind het eigenlijk helemaal niet zo sociaal. Da's persoonlijk natuurlijk, maar ik leg even uit waarom ik dat vind.
Jaren geleden, toen al die sites nog niet bestonden, hadden mensen ook al een eigen mening, uiteraard. Maar heel veel verder dan de huiskamer en verjaardagsfeestjes kwam dat niet vaak. Commentaar op een voetbalwedstrijd, een televisieprogramma, de nieuwe vriendin van voetballer zus-of-zo; het ging en gaat echt overal over. 
Het nadeel van social media is dat iedereen de kans heeft, en het dus nodig vindt, zijn of haar mening uitgebreid het web op te slingeren. Als er bijvoorbeeld weer een nieuwe aflevering van Ik Vertrek is geweest logt iedereen meteen aan het eind van het programma in op Facebook om ongezouten hun mening over de geportretteerde mensen te geven. Lekker makkelijk, afgeven op mensen die je niet kent.
Ja, ik heb zelf ook een Facebook account, voornamelijk om pagina's te kunnen maken voor onze vakantiehuizen. En als gevolg daarvan volg ik vele andere pagina's om eventueel interessante informatie voor gasten te kunnen delen. En als ik dan toch bezig ben ook wat pagina's uit persoonlijke interesse. Ik heb ongeveer 50 Facebook vrienden, dat zijn mensen waar ik ook zonder Facebook contact mee heb. Komen we elkaar verder nooit tegen, dan zul je op een dag merken dat we geen Facebook vrienden meer zijn, want het is voor mij ter ondersteuning van de vriendschap, en niet in plaats van.

Ontbijtgast

Vanmorgen hadden we onverwacht ontbijtbezoek. Gelukkig zorgde hij (of zij) wel zelf voor eten. Hier zit-ie in een boom uit te buiken.

Toch nog een positief eind

Een paar weken geleden blogde ik over mijn vervelende ervaring met Bol.com. Uiteindelijk bleek het niet kunnen bestellen van een ebook te komen door nieuwe regelgeving, waardoor leveranciers bij bestellingen uit het buitenland het BTW tarief van het betreffende land moeten berekenen. Helaas had niemand van Bol.com me daarover verteld, we lazen het zelf op internet.

Het moet gezegd, Marieke van de klantenservice van Bol.com begrijpt veel meer dan haar collega's. Na 4 weken heen-en-weer mailen verscheen ineens Marieke in mijn mail. Dat dit verhaal helemaal was misgelopen en of ze me mocht bellen. Dat mocht, we hebben elkaar een week geleden even gesproken. Ik zat toen net buiten met Eddy, en die blafte op een bepaald ergens naar. Vandaag ging de bel, er stond een pakketdienst voor de deur. Met een pakketje van Bol.com, met deze kaart en een hondenspeeltje. En daarmee krijgt het verhaal toch nog een positief eind!

Wat mij verdrietig maakt

Als je in een ander land gaat wonen weet je dat ook daar niet alles alleen maar positief is, het heeft ook zijn negatieve kanten.
Waar ik moeilijk aan kan wennen is de manier waarop in Portugal door veel mensen met dieren wordt omgegaan. Een hond ligt vaak aan een ketting, zelfs als er muren rondom het huis staan, en heeft niet altijd een plek om te schuilen tegen zon of regen. 
Mensen hebben geen geld om hun dier te laten steriliseren of castreren, dus komen er nogal eens nieuwe dieren bij (in het geval de nestjes niet direct na geboorte worden verdronken). Al deze monden moeten gevoed worden, en dat valt niet altijd mee. Het komt regelmatig voor dat een dier uit huis wordt gezet, waardoor het al zwervend maar voor zichzelf moet zorgen. Of wat dacht je van jachthonden die aan het eind van het jachtseizoen in het bos worden achtergelaten.
In oktober 2014 is er wet in werking getreden die zegt dat je je huisdier niet slecht mag behandelen, en niet op straat mag zetten. Maar als jouw dier op geen enkele manier te identificeren is maakt niemand je toch wat?

Stukkie hek

Geert heeft vandaag weer een geweldige klus afgerond. Hij heeft zo'n 175 meter hek gezet, waardoor ons hele terrein nu omheind is en dus Eddy-proof is!

Toen we hier net woonden heeft Geert al een hek gezet tussen ons terrein en het bospad dat er langsloopt, dat scheelde heel veel rondscharrelende zwijnen en sporadisch een hoopvol rondkijkende quad-rijder.
Nadat Eddy bij ons is komen wonen bleek al snel dat langs de rest van het terrein ook een hek moest komen. Eddy bleek duidelijk een flinke scheut jachthondenbloed in zijn lijf te hebben zitten; als hij een geur te pakken heeft verliest hij de rest van de wereld uit het oog en volgt het geurspoor. En het maakt hem dan niet uit dat hij dan buurterreinen oploopt (vooropgesteld dat hij weet wat dat is), ook al staan de bramen daar 2 meter hoog, want dat spoor is echt heel belangrijk.
Hem terugroepen heeft dan geen zin, hij luistert toch niet...
Het is een heel fijn idee dat het hekwerk Eddy's grensoverschrijdende speurwerk onmogelijk maakt!
En nou maar hopen dat hij niet ineens bedenkt dat hij er onderdoor kan graven, ofzo...

2 jaar

Niemand weet wanneer Eddy is geboren. Toen hij als pup in het asiel terecht kwam, zwaar ondervoed van straat geplukt, heeft men zijn leeftijd geschat. En omdat er in zijn vaccinatieboekje een geboortedatum ingevuld moest worden, is daar 1 februari 2013 komen te staan.
En dat betekent dat onze lieve ondeugende knuffelige puber vandaag officieel 2 jaar oud is geworden!
Eddy heeft daar geen weet van, weet hij veel wat een verjaardag is. We maken gewoon van elke dag een feestje, dat is toch veel leuker dan maar 1 keer per jaar?

Bol van het geld punt com

Ik doe dingen graag netjes en legaal. Dus kocht ik regelmatig een ebook bij Bol.com. Helaas is dat nu niet meer mogelijk. Het systeem ziet een buitenlands factuuradres, en blokkeert dan meteen de mogelijkheid een ebook te kopen met de mededeling dat dit niet naar het buitenland verstuurd kan worden. Geklets natuurlijk, het hoeft natuurlijk helemaal niet opgestuurd.

Dus ben ik het gaan navragen bij Bol.com. Eerst maar 's telefonisch geprobeerd, waar een ietwat onnozele knul me wist te vertellen dat dat inderdaad klopt, ze zijn op een nieuw systeem overgegaan waardoor je als Nederlander in het buitenland geen ebooks meer kan kopen. 
Hij leek me echter niets té onnozel, dus heb ik er ook nog maar een mailtje achteraan geschreven.
Het eerste antwoord: u kunt vanuit het buitenland geen internationale ebooks meer kopen, alleen Nederlandstalige. Uh, ja, maar ik had toch al verteld dat het om Nederlandse ebooks ging? Antwoord: O, vreemd, we gaan het bij de betreffende afdeling navragen. 
Een dag of wat later: het zou moeten kunnen hoor, Nederlandstalige boeken bestellen in het buitenland. Zucht... Mijn geduld was echter nog niet op, dus heb ik er nog maar een printscreen achteraan gestuurd waaruit blijkt dat het toch echt niet lukt. Antwoord: O,vreemd, we gaan het bij de betreffende afdeling navragen.
Het nadeel van contact met de klantenservice is dat je elke keer een mail krijgt van iemand anders, en ze doen kennelijk allemaal maar wat, ze hebben geen idee waar ze nou eigenlijk mee bezig zijn.
Dat blijkt wel, want vanmiddag kreeg ik weer een mail (let op, we zijn nu al 2 weken aan het mailen hè) waarin hetzelfde staat als in hun eerste antwoord: het zou moeten lukken hoor.
Maar het lukt dus niet, ja!
Ik ben er helemaal klaar mee. Bol.com verdient waarschijnlijk zoveel geld dat ze die paar boeken die Nederlanders in het buitenland bestellen echt niet missen.
Dus weet iemand een goed adres waar ik de nieuwste boeken voor niks kan krijgen? Alvast bedankt voor de tip!

Bizarre ontmoeting

Gistermiddag was er weer een Mais Jazz café, en daar was ik zoals (bijna) altijd bij. Ik stond met een vriendin te praten, en mijn oog viel op een meneer wiens gezicht mij vaag bekend voorkwam. Ik zei nog tegen de vriendin dat die meneer me aan iemand deed denken, maar dat het vast toeval zou zijn. Iets later zag ik hem wat beter, en zag ineens zijn vrouw ernaast staan. Toen wist ik het zeker: familie!
Ton, halfbroer van mijn vader, en zijn vrouw Martha. In geen 30 jaar gezien, en dan staan ze ineens in Portugal voor je neus. Nu nog op (werk)vakantie, maar eind maart komen ze terug om zich hier te vestigen, 10 kilometer verderop.
De wereld is niet groot, echt niet, die is gewoon heel klein!

Reddingsactie

Vanmiddag liep ik met Eddy een rondje over ons terrein. Op een gegeven moment hoorde ik zacht blaffen en janken, en het klonk heel raar. Misschien een hond in nood? Dus heb ik Eddy naar binnen gebracht en ben teruggegaan. Onderaan de paardenwei van de buren, waar het buurterrein een metertje lager ligt, hoorde ik het geblaf en gejank uit de grond komen! Er zat een smalle gang, van een konijn of iets dergelijks, het zou toch niet...
Dus heb ik Geert geroepen, hij kwam met graafgereedschap, en samen zijn we voorzichtig aan het graven gegaan. Na een poosje werd de gang wijder, en zagen we de vacht van een dier. Nog voorzichtiger verder gegraven, en daar kwam een hondje tevoorschijn! Het arme hummeltje... Hij was helemaal vies en stonk behoorlijk, en hij stond wankel op z'n pootjes. Niet zo gek natuurlijk, als je ik weet niet hoe lang in het donker in een klein konijnenhol opgesloten hebt gezeten.
Wat nu? Hij kon niet blijven, dat is met Eddy echt geen goed idee. Dus heb ik contact opgenomen met de plaatselijke dierenvrienden. Slechts eentje vermeldt een telefoonnummer, de rest heeft alleen email, niet zo handig (ze worden natuurlijk elke dag sufgemaild, dus die kijken wel uit met telefoonnummers). Als eerste die ene gebeld en het verhaal uitgelegd. Ze zou contact opnemen met een collega en me terugbellen, en of ik intussen foto's kon mailen want ze hadden weinig ruimte en konden geen grote honden kwijt. Tja...
Nou hadden we bij de buren wel eens een klein blond hondje zien liggen, dus stelde Geert voor 's bij de buren langs te gaan of zij misschien hun hond misten, en of ze anders misschien wisten van wie het hondje is.
Om een lang verhaal iets korter te maken: het hondje blijkt dus van de buren te zijn, hij was al een dag of wat zoek. Ze hadden gezocht en geroepen maar geen reactie gekregen. Nu snappen ze waarom natuurlijk, als je in een konijnenhol vast zit wil je wel weg maar kan het niet.
Het hondje is weer thuis, en wij zijn erg blij dat dit een verhaal met een happy end is!

Goedemorgen!

's-Nachts is het koud, en overdag is het onbewolkt en zo'n 20 graden. Daar krijg je hele mooie ochtendlandschappen van. Even thuis de weg oversteken en dan zien we dit. Prachtig!