Brandgevaar

Ik schreef al eerder (Droog) dat het hier al maanden droog is. Als ik het goed heb geteld, hebben we dit jaar pas 3 regenbuitjes gehad; veel te droog dus. Dat dat niet goed is voor bomen en planten is vervelend, maar het allergrootste probleem is bosbrand. Deze week zijn de temperaturen verder opgelopen tot ruim boven de 25 graden, met daarbij behoorlijke wind. Een hele gevaarlijke situatie! Volgens de brandweer geldt voor deze regio de op één na hoogste gevaarcode.
In de winter is het, onder bepaalde condities, mogelijk op je eigen terrein je tuin/bos afval te verbranden. Maar als ik het nu iemand zie doen hou ik m'n hart vast, in de hoop dat het goed gaat. Wij hebben ook nog een aardige stapel snoeiafval liggen om te verbranden, maar we doen het niet. We hebben een grote put van zo'n 1,5 meter diep waarin we alles verbranden, en om de put heen is alles gemaaid, dus op zich is dat veilig. Maar er hoeft nu natuurlijk maar één vonkje het bos in te waaien en voor je het weet staat de boel in brand.
Wij sparen dus lekker alles op, we wachten wel tot het weer veilig is!

Houtsnippers

Het komt soms nog voor dat mensen ons vragen: wat doen jullie nou de hele dag? Vervelen jullie je niet?
Nee, wij vervelen ons echt niet! Er is altijd wel wat te doen, en anders verzinnen we wel wat. Vandaag bestond onze bezigheidstherapie uit houtsnippers scheppen. Delen van de tuin van Casas Fruta zijn bedekt met een laag houtsnippers met daaronder plastic tegen onkruid. Dat werkt goed en het ziet er altijd netjes uit. Maar die houtsnippers verteren, en het zwarte plastic werd op sommige plekken zichtbaar. Dus hebben we 2 bigbags met houtsnippers besteld, en die werden vanmorgen bezorgd. Vervolgens moesten we aan de slag! We hadden een kruiwagen meegenomen, en emmers om de kruiwagen mee vol te scheppen. Met een schep of spitvork lukt dat echt niet (dat leerden we al snel toen we vorig jaar een vrachtlading thuisbezorgd kregen...). We hebben overal de snippers aangevuld en verdeeld, en nu ziet het er allemaal weer netjes uit.

Tandarts

Vlak voor ons vertrek naar Portugal, in oktober 2010, zijn we in Nederland voor de laatste keer op controle geweest bij de tandarts en mondhygiëniste. Het werd zo ondertussen dus wel eens tijd voor een bezoek aan een Portugese tandarts. Nou zijn we er allebei niet dol op, dus dat hebben we een aardig tijdje voor ons uit geschoven, maar nu moest er toch eens aktie worden ondernomen.
Er zijn genoeg tandartsen hier, dus welke kies je? We werden een beetje geholpen door onze Portugese ziektekostenverzekering, want er zijn hier in de omgeving maar een paar tandartsen die door deze maatschappij zijn goedgekeurd. En dan moet je nog maar afwachten of de verzekering de kosten gaat vergoeden, maar dat is vast een heel ander verhaal...
We hebben ons gisteren bij een tandarts in São Martinho do Porto gemeld om een afspraak te maken. Niks wachttijden, we konden vandaag al terecht! Dus met enigszins knikkende knieën zijn we vanmorgen naar de tandarts gegaan. En uiteraard viel het allemaal erg mee! We kunnen er weer even een jaartje tegen.

Droog

Het is hier nu al ruim 3 maanden prachtig zonnig weer, met overdag een aangename temperatuur. Het regent nauwelijks, er zijn dit jaar pas een paar buitjes gevallen, en in de hele maand februari is er geen druppel regen gesignaleerd. We genieten enorm van het lekkere weer, maar normaal is het niet.
Door de aanhoudende droogte en de vrieskou die we 's-nachts hadden zijn al hele oogsten aardappelen en kool vergaan. Waterreservoirs bevatten veel minder water dan normaal.
Ook wij merken de gevolgen van de droogte. De grond is gortdroog en keihard. Ik zou bonen willen zaaien maar de grond is zo hard dat ik de bonenstaken de grond niet in krijg. Alles wat er in de groentetuin staat krijgt een paar keer per week water. Ook de sierplanten moeten we goed in de gaten houden, die hebben we ook al een aantal keer water gegeven. Al onze fruitbomen zijn nog jong, een deel pas een maar maanden geleden geplant, dus die moeten ook regelmatig water. Gelukkig hebben we een diepe put laten maken waarin regen- en douchewater wordt opgevangen, en dat water gebruiken we voor de tuin.
Vanmorgen regende het een uurtje, bij lange na niet voldoende om de grond nu eens lekker te doorweken, maar we waren er erg blij mee. Helaas is het nu weer droog, hopelijk krijgen we vanmiddag of vanavond nog een plens.
Nooit gedacht dat we ooit blij zouden worden van een lekker buitje regen. ;o)

Officieel lid

Het dorp waar wij wonen heeft, net als veel andere Portugese dorpen, een eigen sport/recreatie vereniging. De vereniging hier is de ARDQ, oftewel de Associação Recreativa e Desportiva Quiterense. We hebben ze nog maar weinig kunnen betrappen op sportactiviteiten, maar gerecreeërd wordt er zeker! Jaarlijks een lunch, een feestweek, een soepfestival, theatervoorstellingen, het kan niet op. En als nieuwbakken dorpsbewoners wilden wij natuurlijk graag lid worden van de vereniging. Naar goed Portugees gebruik ging daar wat tijd overheen. Begin december hebben wij ons aanvraagformulier ingeleverd. Begin januari kwam de voorzitter langs met de mededeling dat wij als lid geaccepteerd waren, en of we maar even elk 2 pasfoto's wilden inleveren voor op onze lidmaatschapskaart. Een maand later kwam de beste man weer langs, nu met 2 kaarten, met de vraag of wij onze handtekening even konden zetten. Daarna nam hij de kaarten weer mee zodat ze geplastificeerd konden worden. Weer een maand later, het was alweer begin maart, was het dan eindelijk zover: we kregen onze kaarten uitgereikt. Het enige dat nu nog moest gebeuren was met die kaarten naar het verenigingsgebouw gaan om onze jaarlijkse contributie te gaan betalen. Dat hebben we vandaag gedaan, dus nu kunnen we eindelijk zeggen dat we er officieel bij horen!

Tunnel

Ha! We zijn die rotduiven, die altijd de jonge koolplantjes opvreten, nu mooi te slim af! Bijkomend voordeel is dat allerlei ander vliegend ongedierte er nu ook niet meer bij kan om er rupseneitjes ofzo op te leggen, want ook die rotzakjes vreten aardig door. Kunnen we als alles blijft meewerken binnenkort eindelijk weer 's eigengekweekte kool eten!

Dia de Mulher

Ik heb nooit geweten dat er zoiets bestaat als internationale vrouwendag, dat dat elk jaar op 8 maart wordt gevierd, en dat het al meer dan 100 jaar bestaat.
In Portugal is het wel degelijk bekend. Elk jaar op 8 maart organiseren veel restaurants en zalencentra speciale avonden voor vrouwen. Mannen zijn dan niet welkom! Er is een speciaal menu, en er wordt voor entertainment gezorgd. Niet zelden komt er dan een stripper opdagen...
Een hollandse dame (nee, ik niet) bedacht dat wij niet achter konden blijven, dus met een groep van zo'n 17 vrouwen met verschillende nationaliteiten zijn we donderdagavond op pad gegaan. Wij zijn naar het Parque dos Monges in Alcobaça gegaan, waar men ook voor een speciaal diner en amusement had gezorgd (en gelukkig bleef die stripper thuis). Er zaten in totaal zo'n 50 vrouwen, meest Portugees, in de zaal. En die hadden echt een uitje: er werd stevig gedronken, en hoe later het werd hoe harder er werd gezongen. Leuk om te horen, een zaal vol vrouwen die vol overgave Portugese liedjes zingen. Het werd een hele lange avond. Gelukkig is het maar één keer per jaar, kan ik weer even bijkomen ;o)

Scheepsramp

De ramp met de Herald of Free Enterprise, de veerboot die voor de kust van België verongelukte, was gisteren precies 25 jaar geleden.
Ik weet het nog goed. Ik ging met mijn moeder een paar dagen shoppen in Londen. We waren nog geen dag in Londen toen we in het hotel op tv zagen dat deze veerboot gekapseisd was. En wij moesten nog terug, ook met de boot... We zaten op de terugweg niet echt lekker, maar aan de andere kant weet je dat men vlak na zo'n ramp altijd extra goed oplet.
Gelukkig heb ik er geen bootangst aan overgehouden. Sterker nog, Geert en ik zijn al een paar keer met op vakantie geweest waarvoor we eerst met een veerboot een oversteek moesten maken. De leukste oversteken waren die van IJmuiden naar Newcastle, zelfs toen er een keer op de terugweg een stevige storm woei!

Laurier

Toen we hier kwamen wonen ontdekten we, na een ware jungletocht door bramen en steekbremmen, aan de rand van het terrein twee grote laurierbomen. Maar omdat het daar erg dichtgegroeid was konden we er niet in de buurt komen. Inmiddels hebben we al heel wat rondjes met de bosmaaier achter de rug, en zijn de bomen bereikbaar. Ze zijn echt prachtig, heel hoog (de ene een meter of 7 en de ander ongeveer 2 meter hoger), en het ruikt er heerlijk. Rondom de bomen staan honderden zaailingen, en een paar daarvan krijgen zeker weten een ander mooi plekje op het terrein.
Maar ze moesten echt een keer een onderhoudsbeurt, en met dat klusje ben ik gisteren begonnen. Ik ben enigszins gehavend uit de strijd gekomen, want uiteraard groeiden de bramen tot ongeveer in de toppen en die rotzakken blijven altijd in m'n armen hangen, maar de bomen zijn nu weer netjes. En ik heb een flinke berg snoeiafval, en dat ruikt waarschijnlijk ook heerlijk als we het op de brandstapel gooien. Enne, dat snoeiafval levert ons genoeg laurierbladeren voor de komende 300 jaar! ;o)