Als je in een ander land gaat wonen weet je dat ook daar niet alles alleen maar positief is, het heeft ook zijn negatieve kanten.
Waar ik moeilijk aan kan wennen is de manier waarop in Portugal door veel mensen met dieren wordt omgegaan. Een hond ligt vaak aan een ketting, zelfs als er muren rondom het huis staan, en heeft niet altijd een plek om te schuilen tegen zon of regen.
Mensen hebben geen geld om hun dier te laten steriliseren of castreren, dus komen er nogal eens nieuwe dieren bij (in het geval de nestjes niet direct na geboorte worden verdronken). Al deze monden moeten gevoed worden, en dat valt niet altijd mee. Het komt regelmatig voor dat een dier uit huis wordt gezet, waardoor het al zwervend maar voor zichzelf moet zorgen. Of wat dacht je van jachthonden die aan het eind van het jachtseizoen in het bos worden achtergelaten.
In oktober 2014 is er wet in werking getreden die zegt dat je je huisdier niet slecht mag behandelen, en niet op straat mag zetten. Maar als jouw dier op geen enkele manier te identificeren is maakt niemand je toch wat?
Er zijn diverse asiels, maar die zitten allemaal overvol. Je hoeft ze niet te bellen als je een dier ziet zwerven want ze nemen het toch niet op. Ze gaan er van uit dat de melder het dier wel verzorgt, en ze zijn verontwaardigd als je vertelt dat je het dier niet in huis kunt halen en het dus maar laat zwerven.
Er lopen hier in de buurt regelmatig verlaten honden rond, het lijkt wel of het steeds vaker voorkomt. Hoe moeilijk ook, je moet ze negeren, want je kan ze echt niet allemaal in huis nemen. En zelfs al zou je dat doen, je lost er het probleem niet mee op. Zolang er mensen zijn die hun dieren niet laten steriliseren/castreren zullen er nieuwe ongewenste dieren worden geboren. Het wordt steeds moeilijker om er een nieuw thuis voor te vinden, want op een gegeven moment heeft iedereen wel minstens 1 dier in huis. Mensen met 4-5 honden en/of katten zijn echt geen uitzondering.
En dan heb je nog steeds de dieren die uitzichtloos in een asiel zitten. Er zijn asiels die de dieren afmaken als ze na een bepaalde tijd niet zijn geadopteerd. Daar kun je verontwaardigd op reageren, maar wat moet je dan? Er komen altijd weer nieuwe dieren bij, het wordt nooit minder.
En ik word er zo verdrietig van. Al die dieren die alleen maar een nieuw huis, liefde en eten willen, maar er weinig tot geen zicht op hebben. Ik volg de verschillende organisaties niet meer, van elk nieuw in de steek gelaten dier dat een nieuw huis zoekt moet ik letterlijk huilen.
En denk ik aan Nederland, waar dit probleem vele malen kleiner is, en er altijd een dierenambulance of asiel is die zich het lot van een dier aantrekt...
