Laurier

Toen we hier kwamen wonen ontdekten we, na een ware jungletocht door bramen en steekbremmen, aan de rand van het terrein twee grote laurierbomen. Maar omdat het daar erg dichtgegroeid was konden we er niet in de buurt komen. Inmiddels hebben we al heel wat rondjes met de bosmaaier achter de rug, en zijn de bomen bereikbaar. Ze zijn echt prachtig, heel hoog (de ene een meter of 7 en de ander ongeveer 2 meter hoger), en het ruikt er heerlijk. Rondom de bomen staan honderden zaailingen, en een paar daarvan krijgen zeker weten een ander mooi plekje op het terrein.
Maar ze moesten echt een keer een onderhoudsbeurt, en met dat klusje ben ik gisteren begonnen. Ik ben enigszins gehavend uit de strijd gekomen, want uiteraard groeiden de bramen tot ongeveer in de toppen en die rotzakken blijven altijd in m'n armen hangen, maar de bomen zijn nu weer netjes. En ik heb een flinke berg snoeiafval, en dat ruikt waarschijnlijk ook heerlijk als we het op de brandstapel gooien. Enne, dat snoeiafval levert ons genoeg laurierbladeren voor de komende 300 jaar! ;o)