Het duurt even ...

... maar dan heb je ook wat.
In Portugal gaan veel dingen anders dan we in Nederland gewend waren. Zo zijn ook de regels rondom rijbewijzen anders. Zodra je 50 wordt moet je een nieuw rijbewijs aanvragen, en dan elke 5 jaar opnieuw, ongeacht of je rijbewijs dan nog geldig is of niet.
Geert werd vorig jaar november 50, dus ook hij moest eraan geloven. Omdat we van verschillende mensen hun ervaringen hoorden, besloot hij tijdig een nieuw rijbewijs aan te vragen, dus ging hij in augustus naar een kantoortje in Caldas da Rainha om de dames daar in te schakelen om het proces voor hem te regelen. Het kost niet veel, en je zou wel gek zijn als je zelf steeds bij de desbetreffende instantie in de rij gaat staan.
Nadat de papierwinkel compleet was, kreeg hij een tijdelijk rijbewijs. Het moet gezegd, dat was een knap staaltje service, want een dame van IMT (de instantie die de rijbewijzen regelt) kwam het papier thuis afleveren. Het lag toch op haar route, is dat niet geweldig?

Wespenorchis

Het is geloof ik de week van de ontdekkingen. Deze keer een plant. Ik liep zoals elke ochtend met Eddy over het bospad. Hij snuffelde langs de rand en ik stond een beetje gedachteloos om me heen te kijken, toen mijn blik op deze plant viel. Ik begin het geloof ik al een beetje te leren, want ik had direct vermoeden dat het een orchis-soort is. 
Later ben ik teruggegaan met mijn camera om foto's te maken, en vervolgens heb ik in mijn geweldige boek "Wild Flowers of the Mediterranean" opgezocht welke orchis het zou kunnen zijn.
Het lijkt er op dat dit een Wespenorchis is, oftewel een Epipactis. En zelfs al zit ik er naast, het blijft een mooi plantje!

Ssssssssssssssss...

Ik ging vanmorgen even via de keukendeur naar buiten, en terwijl ik het pad op stapte hoorde ik rechts van me geritsel in het grind. Ik keek en zag een slang achter het pampasgras tussen de stenen van de stapelmuur wegglijden. Mooi, maar ook een beetje griezelig...
Weer binnen keek ik uit het raam en zag een parelhagedis op ongeveer dezelfde plek lopen. Dat leek me slecht voor zijn gezondheid, maar goed, zo gaat dat in de natuur.

Toch wilde ik die slang op de foto hebben. Eerst zag ik hem met z'n kopje tussen de stenen uitkomen. Op een andere plek trouwens dan waar hij tussen de stenen schoot, kennelijk kun je achterlangs onder het grasveld. Ineens gleed hij tussen de stenen vandaan en verdween weer achter het pampasgras. Daarna weer even niets, totdat hij weer tevoorschijn kwam, in de border aan de bovenkant van de muur. Snel greep ik naar m'n camera, maar ik tikte per ongeluk tegen een randje, en meteen schoot hij weer weg. Ik was binnen hè, hij een meter of 6 verderop buiten. Weer een poosje gewacht, intussen een boterham etend, en daar was hij weer, in de border, met z'n kop boven een plant uit.

Deze foto is trouwens 2 uur later genomen, op dezelfde plek waar de slang tussen de stenen uit kwam. Ik wil niet weten wat er nog meer achter die stenen zit! Heel naïef dacht ik dat er alleen hagedissen en vogeltjes zaten, maar nee hoor, de wildernis begint gewoon op de drempel.

Waar was ik gebleven

Een paar weken geleden heb ik de bestrating rondom de Casas Fruta huizen met de hogedrukreiniger schoongespoten. Ik dacht dat het wel meeviel met het vuil en dat ik niet alles hoefde te doen, maar toen ik eenmaal bezig was bleek het toch helemaal te moeten. Ik heb er aardig krom van gelopen, want ik ga rustig 3 uur aan een stuk door zonder enige vorm van pauze, maar ik mag trots zijn op het resultaat. Je hebt zo'n eer van je werk hè.

En ik vind het leuk om te doen, het is een soort gummen in het groot. Dus ik had geen bezwaar tegen nog een schoonmaakklus. En dat kwam goed uit, wantde gele betonstenen in onze oprit leken een hele poos nog redelijk geel, maar toen ik er nog 's goed naar keek besloot ik dat dat er ook een stuk beter zou kunnen uitzien. Dus heb ik er nu al een paar keer een uurtje met de hogedrukreiniger aan gewerkt, en inderdaad, zo geel kon ik het me niet meer herinneren. Ik doe het rustig aan, uurtje hier, uurtje daar, maar ik hoef me telkens niet af te vragen of ik de volgende keer nog kan zien waar ik gebleven was. Het verschil is overduidelijk!