Van de regen in de plons

Na 3 maanden met in totaal 3 druppels regen, is het dan eindelijk gaan regenen. De afgelopen dagen kregen we eerst nog wat zachte buien, ik denk om aan het idee te wennen. Vandaag wordt het met bakken tegelijk naar beneden gesmeten.
Een mooie gelegenheid voor achterstallige administratie, eindelijk weer eens een boek lezen, dat soort dingen.
Intussen staan planten en bomen te genieten van al die lekkere regen, loopt de grijswaterput weer vol, staat het grasveld te juichen. Brandweerlieden in het hele land kunnen opgelucht ademhalen, want dit maakt voorlopig een eind aan al die bosbranden.

En als nou over een paar dagen de zon weer gewoon gaat schijnen ben ik dik tevreden!

Vreemde vogel

Gisterenmiddag vloog er ineens een vreemde vogel op het terras. Die hadden we hier nog niet eerder gezien. Het blijkt een rode patrijs te zijn. Hij heeft een poosje om zich heen zitten kijken, gekke geluidjes zitten maken, een poepje gedaan, en toen er nog eentje kwam overvliegen is hij erachteraan gegaan.

Op stap in eigen land

We zijn afgelopen week een paar dagen in Sesimbra geweest.

Sesimbra ligt ten zuiden van Lissabon, aan de zuidkant van het schiereiland van Setúbal.

Het is een leuk stadje, dat tegen een steile berg aan is gebouwd. Vele smalle straatjes en scherpe bochten, het is niet voor niets dat autoverkeer wordt ontmoedigd.

We hadden een comfortabel hotel geboekt, het Sana Sesimbra hotel, dat direct aan het strand ligt. We hadden een kamer met zeezicht, en vanaf ons balkonnetje hebben we uren genoten van het uitzicht.

Omdat het hotel zo strak aan zee staat, lijkt het net of je op een cruiseschip zit als je vanuit je kamer naar buiten kijkt, je ziet alleen maar zee. Op het dak van het hotel is een zwembad en zonneterras, ook daar heb je het cruiseschip gevoel.

De volgende dag zijn we op pad gegaan, richting Setúbal, een stad ten oosten van Sesimbra. De weg ernaartoe loopt door de Serra de Arrábida, een mooi natuurgebied. Vlak voor Setúbal zagen we een erg leuke picknickplek, en het was allang lunchtijd, dus zijn we doorgereden naar de stad en hebben we wat dingen voor de lunch gekocht. Daarna snel teruggereden naar die plek voor een heerlijke en relaxte picknick.

Vanaf die plek hadden we goed uitzicht op de punt van Tróia, een lang en smal schiereiland ten zuiden van Setúbal. Het oorspronkelijke plan was om in Setúbal met het pontje over te steken naar Tróia, maar vanuit de verte zagen we al dat een clubje projectontwikkelaars zich daar flink heeft uitgeleefd: grote hotels, resorts, echt niet mooi. Ons plan om ernaartoe te varen hebben we meteen laten vallen.

De stad Setúbal vonden wij niet bijzonder aantrekkelijk, een havenstad met weinig gezelligheid.

Op de terugweg naar het hotel hebben we nog een kleine tussenstop gemaakt bij Bacalhôa, een wijnproducent in het Azeitão wijngebied, waar we een paar dozen wijn hebben ingeslagen. Je moet van de gelegenheid gebruik maken, toch?

De volgende dag was ons verblijf in Sesimbra alweer voorbij. Op de terugweg naar huis zijn we nog naar het Freeport outlet center in Alcochete geweest. Als winkelen je hobby is kun je daar prima terecht! Wij houden niet zo van winkelen, dus na een uurtje hadden we het wel weer gezien. We zijn we via de Vasco da Gama brug terug naar Lissabon gereden, en vandaar weer naar huis.

Het was een heerlijk uitstapje, zeker weten dat we nog eens naar Sesimbra gaan!

Verhuurwebsites Blues

Om een zo hoog mogelijk bezetting van de vakantiehuizen te krijgen, is het belangrijk dat niet alleen je eigen website goed te vinden is, maar dat je ook op verschillende verhuurwebsites staat.

Al sinds de start van Casas Fruta deden we zaken met Belvilla. Een duur grapje, want zij vragen maar liefst 30% commissie per boeking.
Je zou denken dat zo’n bedrijf begrijpt dat het niet zou bestaan zonder huiseigenaren, en dat ze daarom “hun” huiseigenaren alle mogelijk service bieden. Maar dat is een misvatting. In de loop der tijd merkten we meerdere wijzigingen in de manier van werken, waarover we niet werden geïnformeerd. Dit irriteerde ons steeds meer.
 We waren al van plan het contract geen jaren meer te laten doorlopen, en in mei dit jaar kwam dat proces in een stroomversnelling terecht. We gaven onze prijzen voor 2014 door, en tot onze stomme verbazing kregen we bericht dat die niet werden geaccepteerd. Ons werd fijntjes medegedeeld dat wij niet zelf onze prijzen bepalen, maar dat Belvilla dat voor ons doet. Ik hoef niet uit te leggen dat alle alarmlichten en –toeters hier overuren hebben gedraaid!
Dat was voor ons de druppel, tot hier en niet verder. Einde verhaal, einde contract. 

Vervelende ervaring, maar we moesten vooruit.

Appelig

Ik voel me vandaag een beetje appelig. Dat zit zo:

Op ons land stonden veel oude appelbomen, de meesten dood maar een aantal was nog in leven. Ik heb ze 2,5 jaar geleden behoorlijk gesnoeid, en was benieuwd of ze die behandeling zouden overleven. Twee van die bomen hebben er even over moeten nadenken, maar dit jaar hingen er behoorlijk wat appels in. Met vreetschade, dat wel, de vogels eten 3 happen en beginnen dan gewoon aan de volgende appel. Beetje jammer... Gelukkig bleven er nog genoeg appels over, en ze waren al rijp dus heb ik ze deze week allemaal geplukt.

Bij Casa Limão staat ook een mooie appelboom. Al een paar jaar niet gesnoeid, maar dat weerhield hem er niet van een flinke oogst te produceren. Hier gelukkig geen vreetgrage vogeltjes, dus de pluk resulteerde in een grote mand die tot de rand toe vol met appels zat.

Gisteren heb ik ijverig de beschadigde exemplaren van de gave gescheiden. De gave exemplaren liggen nu in de kelder, daar hebben we de komende maanden een flinke klus aan om op te eten.
Met de beschadigde exemplaren ben ik vanmorgen aan de slag gegaan. Alles geschild, het grootste gedeelte tot appelmoes verwerkt, en uiteraard staat er inmiddels een verse appeltaart af te koelen.

Mmm, ik denk dat we zometeen thee met appeltaart gaan nuttigen!

De fik erin

Ik moet er nog niet aan denken, maar de keiharde realiteit is natuurlijk dat het over 2 maanden gewoon weer herfst is. En dat de kans groot is dat we dan weer dagelijks de houtkachel hebben branden. Niet leuk om aan te denken, het is nog zulk lekker weer, we lopen nog in t-shirt en kort broek.
Maar toch, als we een loofboom snoeien, of omhalen, sta ik ijverig alle bruikbare takken in stukjes te knippen. Dan kunnen ze goed drogen en kunnen we ze later als aanmaakhout voor de haard gebruiken.
Op zich geen vervelend klusje, totdat je bedenkt dat de tijd zo snel gaat, en dat er weer een tijd komt dat de korte broeken in de kast blijven, en de pantoffels eruit komen.
Ik ben er dus nog lang niet aan toe!