Afgelopen woensdag hebben we een heel jong katje vlakbij ons
huis gevonden. Ik heb de plaatselijke dierenvrienden van Rede Leonardo opgebeld
in de hoop dat zij hem konden opvangen, maar zo werkt dat dus niet. Ze wilden me wel op weg helpen, dus ben ik met een van hen naar een dierenarts gegaan, want ik
dacht dat hij een ontstoken oogje had en uitgedroogd was. Het ventje leek hun echter
gezond, en zijn leeftijd werd geschat op 4 weken. Daar sta je dan: het
asiel zit vol, dierenartsen vangen geen dieren op, dus kon ik weer naar huis
met het katje. Wij kunnen echt geen kat hebben want we zijn allebei allergisch,
maar hem aan zijn lot overlaten doe je ook niet. In huis kon hij in ieder geval
niet, dus leende Rede Leonardo ons een kooi, zodat hij buiten onder de veranda
kon logeren.
Eerst dachten we dat hij in het bos geboren was, maar hij
gedroeg zich helemaal niet wild, en omdat hij ook nog eens in zijn eentje was denken
we dat het haast niet anders kan dan dat iemand hem bij de poort heeft gedropt.
Daarnaast weet hij wat hij met dat kattenbakgrind moest, is hij niet bang van
ons, en hij weet feilloos dat die bruine smurrie op een schoteltje zijn eten
is.
Na een dag was hij wel gewend aan regelmatige maaltijden, en
kreeg hij steeds meer energie. Als meneer even geen aandacht kreeg ging hij
piepen (hoewel, piepen, hij lijkt wel een kikker). Eerst lukte het me nog om
hem bij zijn nekvel te pakken om hem een beetje te poetsen (hij doet het zelf
wel maar hij valt nog wel ’s om, hij staat nog niet zo stevig), maar na twee dagen
liet hij dat mooi niet meer gebeuren!
Nooit geweten dat zo’n klein hummeltje zoveel in mij zou
losmaken! Als ik niet bij hem in de buurt was voelde ik me schuldig dat hij
daar in zijn eentje zat, buiten, in een kooi. Hij hoort natuurlijk vrij te kunnen
bewegen en de wereld te ontdekken. Dus gaf ik hem veel aandacht, en speelde ik
veel met hem. Ik maakte me zorgen of ik het wel goed genoeg deed, en sliep er
maar slecht van.
Vrienden van ons zochten nog een katje, dus heb ik ze gebeld
of ze nog plek hadden voor ons kleintje. Ze wilden het wel proberen, dus
vrijdag is hij naar hun verhuisd. Zij hebben een volwassen kat en eentje van
een week of 10, en nog een heel stel andere dieren. Ik weet zeker dat hij daar
een prima leventje gaat hebben!
Bij mij is er een last van mijn schouders gevallen. Mocht
het ooit weer gebeuren laat ik het beestje vast niet aan zijn lot over, en dan
maar hopen dat er weer een goed tehuis voor gevonden kan worden. Want dat is
wel een probleem hier. Weinig Portugezen laten hun honden en katten
steriliseren of castreren, dus worden het er steeds meer. Vaak eindigen nestjes
in een emmer water, en soms worden de dieren bij anderen voor de deur gezet.
Meestal bij buitenlanders, want die zijn stukken aardiger voor dieren dan de
gemiddelde Portugees. Maar ondertussen heeft elke niet-Portugees wel een of
meer dieren in huis, dus de markt raakt verzadigd. Er gaat vast een moment
komen dat dieren niet meer ondergebracht kunnen worden, en dan is een spuitje
bij de dierenarts nog de enige optie. Triest maar waar!
