Bijna iedereen in Nederland is altijd maar druk. Als je
iemand vraagt hoe het met hem of haar gaat, krijg je steevast als antwoord: o,
ik heb het zo druk! Dat begrijp ik nooit zo goed, gaat het dan goed of slecht
met je?
Als je het mag geloven moet iedereen hard werken van
zijn/haar baas, en zeker in de beter betaalde banen wordt niet van je verwacht
dat je de 40-urige werkweek heel letterlijk neemt.
In het weekend moeten de boodschappen en het huishouden
worden gedaan, afspraken gemaakt met familie en vrienden, en als er kinderen
zijn moet daar uiteraard ook tijd mee worden doorgebracht.
Spontaan bij iemand op de koffie gaan is uit den boze,
hiervoor moeten agenda’s worden getrokken en als je geluk hebt is er over 6
weken op zaterdag tussen 10 en 11 nog een gaatje.
Gek genoeg verscheen hier een tijdje terug een artikel waarin wordt beschreven dat werken in Nederland geweldig is. Er is daar namelijk
werk zat, je hoeft er op je werk niet je gat uit je kont te lopen, en iedereen
werkt parttime. Nederlanders zouden namelijk werken om te leven, in plaats van leven
om te werken. En met dat minimale werken verdienen ze bakken met geld want alle
Nederlanders zijn rijk. Het minimumloon is ruim 1.400 euro per maand (in
Portugal is dat net geen 500 euro per maand), en als je een hele goede baan
hebt kun je wel 50.000 euro per jaar verdienen! En voor een buitenlander die in
Nederland werkt kan zelfs een speciale regeling worden aangevraagd, waardoor je
over 30% van je inkomen geen belasting hoeft te betalen.
Gelukkig zijn er ook minpunten. Het weer in Nederland is om
te janken, kinderopvang is duur, en Nederlanders zijn wel aardig maar je zal
niet snel bij iemand thuis worden uitgenodigd om te komen eten (net als
Portugezen dus).
Moraal van het verhaal is dat het voor een Portugees geen
slecht idee zou over de minpunten heen te stappen en in Nederland te gaan
werken. Engels kunnen spreken is voldoende, hoewel Nederlands leren op termijn natuurlijk
wel belangrijk is. Net als stamppot leren eten, directer leren communiceren, en je leven
van minuut tot minuut gaan plannen.
Dit stukje proza is geschreven door een Portugese
journaliste die in Utrecht woont. Geen idee wanneer zij voor het laatst naar
buiten heeft gekeken, maar het beeld dat zij schetst komt volgens mij niet
helemaal overeen met de werkelijkheid.
Het zou me verbazen als de banen in Nederland voor het
opscheppen liggen, want ook de economie in Nederland floreert niet echt.
Natuurlijk zijn er gezinnen die geen financiële problemen
kennen, waar alle gezinsleden een eigen Ipad hebben, die ze allemaal meenemen
als ze vier keer per jaar op vakantie gaan.
Er zijn echter ook heel veel gezinnen die nauwelijks de
touwtjes aan elkaar kunnen knopen, en afhankelijk zijn van steun van bijvoorbeeld de
voedselbank. En de enige aaipad die ze hebben is daadwerkelijk een amfibie om te
knuffelen.
