Klein duiveltje

Onze hond Eddy woont nu ruim 4 maanden bij ons. Het is een schat van een hond, wij kunnen alles met hem doen. Echter gaandeweg begonnen we wat scherpe kantjes te merken. Niet gek natuurlijk, de eerste 16 maanden van zijn leven heeft hij op straat, in een asiel en op 2 tijdelijke adressen gewoond. In die periode heeft hij bar weinig geleerd: toen we hem adopteerden vond hij autorijden geweldig, en wist hij dat hij niet in huis mag piesen/poepen; verder wist hij weinig. Eddy is er inmiddels achter dat er allerlei enge dingen op de wereld zijn, zoals andere mensen (vooral korte dikke Portugese mannen, en kinderen), auto's, fietsen, rollators, brommers, etc.etc.etc. Hij is niet van het type die bang in een hoekje kruipt tot het gevaar weg is, nee hij is een fanatiek aanhanger van het principe "wegjagen door aanvallen".
En omdat wij volkomen leken zijn op het gebied van honden, hij is tenslotte onze eerste hond ooit, hadden we geen idee wat we daarmee aanmoesten. Gelukkig woont er een hondentrainster in de buurt, waar we snel contact mee opnamen. Na een paar wandel-lessen met aanvalsituaties (er komen best wel 's auto's en fietsen langsrijden, zo gaat dat op een weg) ging het wel wat beter, maar het was nog lang niet top. Zij vertelde dat ze meer klanten heeft met honden met soortgelijke problemen; dit land zit overvol met honden dus we zijn heus de enigen niet met een (nog) niet-gesocialiseerde asielhond. 
Dus begon zij een Little Devils cursus, en daar ga ik trouw elke week naartoe met Eddy. De eerste week was er geen houden aan, op-het-vrouwtje-letten was er niet bij met al die nieuwe honden en mensen, maar daarna ging het al snel beter. En het is erg leuk om te doen, we leren allemaal nuttige oefeningen. 
We zijn er nog lang niet, maar we gaan gewoon stug door. We hebben er alle vertrouwen in dat Eddy steeds meer gaat doorkrijgen dat de wereld lang niet zo eng is als het op het eerste gezicht lijkt.