Vandaag is het precies een week geleden dat we Eddy hebben opgehaald. Ons leven ziet er tegenwoordig wat anders uit. Tot nu toe konden we doen wat we wilden: lekker lang uitslapen, een dag op stap gaan; we waren volkomen vrij. Nu woont er een levend wezen in ons huis dat niet voor zichzelf kan zorgen, en hebben we er ineens een verantwoordelijkheid bij. Nou is Eddy een behoorlijk coole hond, hij is niet snel ondersteboven. In tegenstelling tot mij...
De eerste nacht in zijn nieuwe huis? Hij gaf geen kik en sliep als een blok, ik heb de halve nacht wakker gelegen. De eerste keer alleen thuisblijven? Hij heeft nergens last van gehad, ik keek steeds op de klok of het al tijd was om naar huis te gaan. De eerste keer in Junqueira, aan een lijn in de schaduw met een bak water, terwijl wij aan het werk waren, ging ook prima. Al snel lag hij te tukken, had nergens last van. En ik moest me inhouden om niet elk excuus aan te grijpen om even te gaan kijken.
Ik heb 5 dagen een knoop in mijn buik gehad; pas toen bleek dat Eddy echt niet snel ondersteboven raakt verdween de knoop. Ik leer weer het een en ander over mezelf. Volgens Geert is het simpel, ik ben gewoon een muts...
Eddy moet nog wel het een en ander leren, maar dat is logisch natuurlijk, hij is pas een maand of 16. We werken er elke dag aan, dus het gaat vast allemaal een keer lukken. We hebben hem ook al aangemeld voor behendigheidstraining, daar kan hij zeker weten wat energie in kwijt en voor de gehoorzaamheid is het ook heel nuttig. We zijn er dus nog even zoet mee!
